Ook al maak ik bijna dezelfde wandeling al jaren, het voelt steeds weer als een nieuwe ervaring met andere indrukken. De avocadogaarden, de bananenplantages en wijde velden, ze zijn nooit hetzelfde. Ik ben bijna aan het eind en loop richting huis, als ik in de verte twee mannen aan het werk zie in de nog te bouwen woonwijk van ons dorp. In de immense leegte van de grote ruimte vallen ze extra op.

Als ik ze nader, besluit ik een praatje te maken. Ze komen uit twee verschillende Arabische dorpen in de buurt en zijn met de nieuwe straat van de woonwijk bezig. Beiden hebben prachtig doorleefde gezichten. Bruin gekleurd van het werken in de open lucht.

Ramadan of vrede?

Op mijn vraag wanneer de Ramadan begint, kijken ze beiden naar boven. “Waarschijnlijk morgen, maar het hangt van de maandstand af, we horen dat pas op het laatste moment.”

Ik wil doorlopen en groet ze met een ‘Salaam Aleichem’, maar dat is niet de bedoeling. De oudste van de twee, hij heeft de meeste groeven in zijn gezicht, stopt me met een zacht gebaar tegen mijn arm. Hij kijk me doordringend aan en zegt: ‘Veel belangrijker dan de Ramadan is dat er vrede komt. Vrede voor ons allemaal. Die aanslagen van de afgelopen dagen hebben niets met ons te maken. Ze zijn uitgevoerd door eenlingen die het voor iedereen verpesten. Teveel mensenlevens gaan verloren. Als ik moet kiezen tussen de Ramadan en vrede is de keuze voor mij makkelijk, dan ga ik voor het laatste.”

Ik ben stil van zijn woorden en weet niet goed wat te zeggen. In gedachten omhels ik hem.