Vogels en vlinders vliegen en fladderen om me heen.  Ook zij genieten.

Dan zie ik een man lopen; hij komt mijn richting uit. Ik heb hem niet eerder gezien. Zijn gelaat ziet er doorleefd uit, hij loopt met een rechte rug en heeft lang haar. Ik schat hem een jaar of zeventig.

Als we elkaar bijna passeren, draai ik me om en vraag hem wat hij hier doet. Ik ben verbaasd over mijn eigen brutale benadering. Hij is dat niet minder. Indringend kijkt hij me aan en zegt: ‘Mijn vrouw is onlangs overleden en ik vul mijn tijd vooral met wandelingen, want dat doet mij goed. Ik woon aan de kust, in de buurt van Naharia en geniet daar van de ruisende golven van de Middellandse Zee.  Ik wandel vaak op het strand, maar vandaag wilde ik eens iets anders.’

Ik vertel hem dat ik hier dagelijks loop, omdat de avocadogaarden horen bij het dorp waar ik woon. Ik vertel hem over de wilde zwijnen en jakhalzen die ik vaak zie. Hij blijkt  architect te zijn geweest voor stads- en dorpsbesturen. ‘Ik dacht mee met de planning van de infrastructuur. Maar ik ben ruim tachtig nu en met pensioen.’

Als ik een kwartier later doorloop, ben ik bijna aan het dansen. Het was een fijn gesprek. Over niets, maar ook weer over van alles. Zomaar, en dat met een onbekende.

Wat later die dag lees ik over een project in Jeruzalem. Hier en daar in de stad staan ijskasten waar je overgebleven eten in kan zetten voor daklozen en andere behoeftige mensen. Wat een bijzondere manier om een ander anoniem te helpen.

Ik denk terug aan mijn onbekende vriend van deze ochtend. Zonder dat hij het ooit zal weten, bezorgde hij mij een zonnige dag.