Gisterenavond was ik uitgenodigd bij Arabische vrienden voor de Iftar, de maaltijd die gedurende de Ramadan door moslims genuttigd wordt direct na zonsondergang. Ik heb mijn vrienden bijna twee jaar niet gezien vanwege corona. Het is een fijne avond met heerlijk, met liefde klaargemaakt eten. Kinderen en kleinkinderen hollen rond, terwijl we na afloop nog wat napraten, genietend van koffie en kruidenthee.

Het zijn dierbare momenten, zo samen. In een combinatie van gebrekkig Ivriet en Arabisch praten we over de kleine en grote dingen van het leven. Bij het afscheid zijn er de vertrouwde omhelzingen. Ik ben corona even helemaal vergeten.

Thuisgekomen kijk ik op mijn telefoon voor het laatste nieuws. De warme, tevreden sfeer van de avond is in een seconde verdwenen. Ik kan de woorden die ik lees bijna niet bevatten: een aanslag in Tel Aviv, op de Dizengoff, in het centrum van de stad. Twee doden en vele gewonden, waarvan enkelen zwaargewond. De terrorist is nog op de vlucht. Ik stuur een aantal berichtjes naar vrienden die in Tel Aviv wonen. Ze zijn allemaal veilig thuis. Vanmorgen word ik wakker en kijk gelijk op mijn telefoon voor het nieuws. De terrorist is inmiddels gevonden, in een moskee in Jaffa, en hij is doodgeschoten. Ook worden de namen bekend van de doden: Eytam Magini en Tomer Morad, beiden uit Kfar Saba. Twee vrienden, ze waren een avondje uit.

Van een vriend krijg ik net een berichtje: "In het licht van de terreur is het belangrijk te onthouden dat de echte strijd niet tussen Israëli’s en Palestijnen is, maar tussen de meerderheid die in vrede wil leven en tussen de minderheid die oorlog zoekt."