Ook merk ik, nu voor de zoveelste keer het geweld bij Gaza, in het zuiden van het land, is opgewaaid, hoe de stress nog steeds in mijn lichaam zit. Na al die jaren.

Ik ben onrustig, slaap slecht en van ieder geluidje schrik ik op. Concentreren lukt ook niet en als ik gezellige telefoongesprekken voer met vrienden, voel ik me schuldig. Wat zich nu afspeelt is in het zuiden, en het zuidelijke centrum van Israël, toch voel je het, het hangt in de lucht.

Ik volg het via de computer, de televisie en mijn alarm app. Een bizarre film, ver weg en toch heel dichtbij. Al jaren schrijf ik over de situatie. Zomaar een paar zinnen… Het lijkt een herhaling, alsof ik kopieer. Dat is niet zo… de tragiek van het zuiden van Israël…

En dan is mijn blog klaar en wil ik het verzenden. Dan komt het bericht binnen: een staakt-het-vuren! Het is een scenario dat zich steeds maar weer herhaalt.

Laten we bidden en hopen dat dit de laatste keer is.

2012

De onrust van de laatste Gaza-escalatie in het zuiden van het land voel ik nog steeds in mijn lijf. Het is ver van waar ik woon maar ook weer zo heel dichtbij.

Nog steeds ben ik verbaasd dat met een soort klik van de vingers het geweld heeft kunnen stoppen. Altijd werd gezegd dat er te veel verschillende splintergroepen in Gaza zijn zonder echte leiding. Gebleken is nu dat dat verhaal niet klopt. Want met een klik stopte alles. Het is een beetje eng. Stel ze klikken weer, dan begint de ellende misschien weer van voren af aan. Of zouden ze ontdekt hebben dat het veel prettiger is om niet te schieten. Dat er dan tijd over blijft voor werken, eten en leuke dingen doen.

Ik schrijf ze... maar ik weet eigenlijk niet wie ik daar mee bedoel. Zolang ik ‘ze’ schrijf lijken het aardige mensen, heeft het iets genoeglijks. Zodra ik het woord ‘ze’ verwissel met het woord ‘terrorist’ krijgt het gelijk iets heel donkers en angstigs…

2013

President Shimon Peres bezocht gisteren het zuiden van Israël. Tijdens het bezoek reageerde de president op de raket die ’s morgens was afgevuurd op Ashkelon. “Op rust reageren we met rust.  Niemand heeft belang bij oorlog, geen van de partijen. Maar als er gevuurd wordt dan zullen we daarop reageren.”…

2014

Het staakt-het-vuren in het zuiden van Israël houdt al een week stand.

Een surrealistische film

Een bewoonster uit kiboets Yad Mordechai, twee kilometer van de grens met Gaza, is weer aan het werk. „Ik merk dat ik nog steeds heel alert ben. Afgelopen week had ik een studiedag in Tel Aviv toen het begon te onweren. Mijn eerste gedachte was: ik moet dekking gaan zoeken, ze schieten weer. Voor ons was het de hevigste week ooit en wij hebben de afgelopen jaren, zo vlak aan de grens, veel meegemaakt.”

Toch ging het leven gewoon door. “Mijn man moest voor zaken naar Turkije. Ik heb hem naar het vliegveld gebracht. Eenmaal weg uit het zuiden was er niets aan de hand. Ik was even twee uurtjes uit de oorlog, bizar, heel surrealistisch. Haar eerste werkdag na het staakt-het-vuren startte met de wekelijkse stafvergadering.

“Normaliter nemen we dan onze patiënten door maar deze keer mochten we ons verhaal doen. Dat is belangrijk voor de verwerking, je moet je emoties een plaats geven. Tijdens de vergadering kwamen de verhalen los. Iedereen had de week op zijn eigen manier beleefd. Een deel was hier gebleven en een deel was vertrokken naar het noorden.”

Ze is heel duidelijk over wat er gebeurd is. “Oorlog is voor mannen en gaat over wie de sterkste is. Wij, het volk, zijn de pionnen. Nu is er rust maar het is wachten op de volgende ronde, zo gaat het altijd. Dat kan een maand duren, een half jaar maar dan zal het weer langzaam beginnen te borrelen.” Aan het eind van het gesprek gaat het alarm plotseling. Het blijkt vals te zijn. “Sinds het staakt-het-vuren is dit is al de vijfde keer dat het afgaat, de schrik zit er gelijk weer in.”

2015

Al twee dagen wordt er onafgebroken vanuit Gaza op Israël geschoten. Raketten en mortieren. Voor de bevolking aan de grens is het een ware hel. Een vriendin die daar woont, schreef me gisteren: “… we hebben steeds vijftien seconden om op een veilige plek te komen, met onze kleine kinderen is dat bijna niet te doen …” Ondanks dat we er in het noorden niets van merken, volg ik het nieuws op de voet en denk ik veel aan ‘daar’. Ver weg, maar oh zo dichtbij…

2019

Het staakt-het-vuren houdt stand, lijkt het. Maar voor de bevolking in het zuiden is het nog niet over. Zoals op de twee kleuterscholen. “De kinderen moeten verwerken wat er gebeurd is en daar helpen we ze bij. Door de jaren heen hebben we daar helaas veel ervaring in, waarbij we door psychologen worden begeleid. Het is belangrijk met de kinderen te praten en bijvoorbeeld te vragen wat ze de afgelopen dagen wel en niet prettig vonden. Sommigen vertellen dat ze ruzie hebben gehad met hun broertjes of zusjes, anderen vonden het fijn om thuis te zijn met papa en mama.

Echt omschrijven wat er gebeurd is, kan bij die kleintjes nog niet. Wel doen ze dagenlang het geluid van het alarm na. Zo maar opeens, dat is schrikken, ook voor ons.” Veel van de kinderen in het zuiden zijn opgegroeid met ‘oorlog’, ze weten niet beter. “Dat is te merken aan hun gedrag. Ze zijn hangerig, huilen veel en een deel wil ’s morgens als ze naar school worden gebracht geen afscheid van hun ouders nemen. Een aantal kinderen is heel uitbundig en uitgelaten, anderen zijn juist heel stil…

2020

Het is hier al jaren onrustig, maar de afgelopen drie dagen is het echt verschrikkelijk. Meer dan vijfhonderd raketten zijn vanuit Gaza op Israël afgevuurd. Het begon drie dagen geleden toen een elite groep van het Israëlische leger Gaza introk voor een geheime opdracht. De soldaten werden ontdekt en er ontstond een vuurgevecht, waarbij een eenenveertig jarige kolonel uit het Israëlische leger omkwam, alsmede een aantal Hamas leden. Sindsdien regent het non-stop raketten…

2021

Op 11 mei vloog ik naar Nederland en 11 dagen later vloog ik weer terug. Deze data had ik al veel eerder vastgelegd.

4.340 raketten werden in die tussentijd op Israël afgeschoten. Er waren bombardementen op Gaza vanuit Israël als reactie erop. De situatie zorgde voor hevige onlusten in gemengde steden als Haifa en Akko.

Een staakt-het-vuren zorgde ervoor dat van de ene minuut op de andere het weer rustig werd. Dit blijft een merkwaardig verschijnsel. Bij iedere uitbarsting van geweld vanuit Gaza, denk ik altijd: waarom niet een staakt-het-vuren voordat het begint. Het zou zoveel trauma’s en schade en kosten voorkomen…