U leest een artikel uit de reeks 'Hoe Israël de wereld zegent'. Het vorige artikel vind u hier.

Ons denkraam

Waar ik deze afsluitende episode mee wil beginnen, is op te merken hoezeer de vervangingsleer ook onze christelijke eindtijdvisie heeft getekend. Het is mijn ervaring dat Bijbelstudies of prekenseries over de eindtijd meestal worden aangevlogen vanuit een denkraam waarin ‘de kerk’ of ‘de gemeente’ de hoofdrol speelt. We interpreteren de Bijbelse profetieën dan vooral als beloften voor christenen. Daarbij betrekken we de Oudtestamentische profetieën over Israël ook al gauw op onszelf.

Maar Paulus schrijft al: “Zij zijn immers Israëlieten; voor hen geldt de aanneming tot kinderen en de heerlijkheid en de verbonden en de wetgeving en de eredienst en de beloften” (Romeinen 9:4). Met dit artikel focussen we daarom op Israël. Het is geen eindtijdschema of uitputtende uiteenzetting, maar een grove schets van wat de Bijbel zegt over de toekomst voor Israël.

De volken

In de vorige delen van dit drieluik heeft u kunnen lezen dat Israël geroepen is om de volken van deze wereld te zegenen. Het is dan ook niet verwonderlijk, dat zelfs met een focus op Israël wat de eindtijd betreft, de volken ook veel aan bod komen. Niet alleen in oordeelsprofetieën - zij die Gods oogappel hebben aangeraakt, blijven niet ongestraft, een niet mis te verstane waarschuwing! - maar ook in positieve zin. Eigenlijk toont het profetisch Woord ons het vooruitzicht op een wereld, waarin Israël ten volle zijn zegenende taak kan uitoefenen. Een wereld waarin de volken ook erkennen dat Israël die taak is toebedeeld: “Dan zullen veel volken komen en machtige heidenvolken, om de HEERE van de legermachten in Jeruzalem te zoeken en om het aangezicht van de HEERE gunstig te stemmen. Zo zegt de HEERE van de legermachten: In die dagen zal het gebeuren dat tien mannen uit alle talen van de heidenvolken, vastgrijpen, ja, de punt van de mantel van een Joodse man zullen zij vastgrijpen, en zeggen: Wij gaan met u mee, want wij hebben gehoord dat God met u is.” (Zacharia 8:22-23).

Diamant

Wij kennen de Bijbelse profeten als boeken waarin naast prachtige bemoediging ook veel scherpe vermaning klinkt. Deze profetische vermaningen staan in schril contrast met de voorzegde heerlijkheid die Israël te wachten staat. Tegenover het ‘niet mijn volk’ van zijn tijd, stelt Hosea bijvoorbeeld het ‘kinderen van de levende God’ in die tijd (Hosea 1:10). Zacharia schetst het contrast met ‘vloek’ en ‘zegen’ (Zacharia 8:3) en Paulus heeft het met het oog op deze profetieën zelfs over ‘leven uit de doden’. Israël is dus die spreekwoordelijke ‘ruwe diamant’ die door de tijd heen geslepen wordt tot een schitterende diamant. Daarom schrijf Jesaja ook: “Omwille van Sion zal ik niet zwijgen (…) totdat haar gerechtigheid opkomt als een lichtglans, en haar heil als een brandende fakkel. De heidenvolken zullen uw gerechtigheid zien en alle koningen uw luister…” (Jesaja 62:1-2).

Zegen

In deel 1 van dit drieluik heb ik genoemd hoe een Joodse uitleg op het woord beracha, ‘zegen’ vertelt dat dit het ‘omlaagtrekken’ van iets van Gods volmaaktheid in deze schepping is. Israëls zegenend werk bestaat kort samengevat hierin: dat zij in het naleven van Gods geboden de schepping stukje voor stukje ‘herstellen’. Petrus zinspeelt daarop als hij zijn Joodse broeders maant: “Houd uw levenswandel onder de heidenen goed; opdat zij die nu van u kwaadspreken als van kwaaddoeners, door de goede werken die zij in u waarnemen, God verheerlijken mogen op de dag dat er naar hen omgezien wordt” (1 Petrus 2:12). Uiteindelijk zal die dag komen. Dan is dat werk voltooid en is als het ware Gods volmaaktheid voldoende ‘omlaag getrokken’. Dan zal de wereld weer heel zijn, onder Gods koningschap en Israël zal als priestervolk de volken op aarde tot God mogen leiden.