We bereiken de afgesproken plek over een lange onverharde weg door de kale heuvels van de Jordaanvallei. Het is er zinderend heet en stil, vooral stil en leeg. Er staan een grote tent en wat meubels, en een trekker met een watertank. Hier leeft Elad met zijn schapen. We zien hem bezig bij zijn kleine kudde die hij verzameld heeft tussen wat hekken, met een kleed beschut tegen de zon. De ooien hebben pas gelammerd en hij probeert uit te vinden welk lam bij welke moeder hoort. Na een korte ontmoeting vinden we een plek in zijn tent. Hij schenkt ons een glas koud water in en we spreken over de moord op zijn dochter op 7 oktober 2023 op muziekfestival Nova.

Een strijd om onze geest

Elad: “In ons huis in Zufim kwamen de mensen ons condoleren. Misschien wel duizend mensen bezochten ons in de week van de sjiva (rouwperiode). En de veelgehoorde vraag was: hoe kunnen wij het goede voor Israël doen na deze enorme schok? Hoe kunnen we verder gaan? Ik kocht een kar waarmee ik langs de dorpen ging en koffie verkocht. Daar deelde ik ons verhaal, en mensen begonnen met elkaar te praten over wat ons en hen overkomen was. Dat hielp. Je moet weten dat het een oorlog, een strijd is om onze geest! Knakt de immense tragedie ons of richt het ons op?”

Het bericht 

Elad vertelt hoe hij zijn dochter verloor: “In eerste instantie was Aviya nog thuisgebleven. Ze was tot laat in de avond bij de Sjabbatsmaaltijd gebleven. Toen vertrok ze. Ik vroeg haar nog of ze wel moest gaan, maar ze ging, zo was ze. Ze moet er om drie uur ’s nachts aangekomen zijn. Om acht uur ’s ochtends belde ze ons, toen was het moorden begonnen. Ze zei dat ze oké was. Ze bleek in de buurt van een aantal politiemensen te zijn, dus we dachten dat ze het zou redden. We wisten ook niet hoe groot het allemaal was. Maar we hoorden niets meer, het werd stil. De dag erna ook. Er waren veel lichamen gevonden, maar er waren ook mensen ontsnapt. Waar was ze? Was ze misschien gekidnapt? Een week later vonden ze haar. Haar lichaam was nog gaaf, maar stijf…”

Aviya

Ik vraag hem wie Aviya was. Elad: “Een week geleden nog was haar verjaardag. Ze heeft tijdens haar diensttijd gewerkt met de Iron Dome. Daarna ging ze op reis naar Zuid-Amerika. Met haar charisma won ze elk debat, en elke woordenwisseling stopte ze met haar innemende glimlach. Ze was altijd vrolijk en ze wist wat ze wilde. Ze was zo onafhankelijk. Toen ze twaalf jaar was, begon ze vragen te stellen over het geloof en uiteindelijk volgde ze daarin haar eigen pad. We hebben, denk ik, veel van haar geleerd: haar liefde, haar blijdschap, om je te verbinden met mensen die anders zijn en denken.”

En nu ben je hier

We vragen hem waarom hij hier is, in deze adembenemende stilte. Tot in de verre omtrek is er geen mens te zien. Alleen de heuvels en de hitte. Elad: “Voorlopig komen hier alleen ruige kerels. Er zijn hier geen voorzieningen. Ze slapen hier en bewaken de plek. Maar ooit wordt het anders. Op deze plek kun je de gekte van de wereld achter je laten en tot jezelf komen, met je pijn, met alles wat het leven met je doet. En natuurlijk zullen er professionele therapeuten komen. De plek hier zal eerst door een heel juridisch proces moeten, maar dan zal het groeien. Het gaat erom de vloek te veranderen in een zegen. Om zoetheid te winnen uit de sterke, zoals bij de leeuw van Simson en zoals in het leven van Jozef. Dat is het gevecht van de geest.”

We vragen hem of Aviya dat mooi gevonden zou hebben. Elad: “Ze zou niet toelaten dat het kwaad haar zou overwinnen. We volgen als ouders haar pad, we leven in haar geest. Het licht verdrijft het donker!” Die avond moet Elad in Zufim spreken op de herdenking van de gevallenen, Jom Hazikaron. En de volgende morgen zal hij samen met Shmuel, de directeur van CFOIC (Christenvrienden van Israëlische gemeenschappen), weer naar de synagoge gaan om de gebeden uit te spreken. Alles draait immers om de heiliging van Gods Naam. En wij? Wij zullen helpen zijn droom te realiseren.

Dit interview verscheen eerder in onze maandkrant Israël Aktueel. Klik hier om gratis abonnee te worden!