In de beginjaren dat ik in Israël woonde, ben ik daar een paar keer flink op gevallen. Gelukkig is er ook een weggetje dat parallel loopt met het strand. Het is zanderig en loopt door een duingebied van waar je de zee kan zien en horen. In de stilte van de natuur, met alleen de zee als muziek, staan hier en daar caravans met vakantievierende mensen.

Terwijl ik wat liep te mijmeren, en met mijn gedachten heel ergens anders was, begon het me op te vallen dat er overal afval lag. Eerder schreef ik al over de grote hoeveelheid plastic in de zee en op het strand. Vakantie houden is leuk, maar opruimen blijkbaar niet. Ik besloot de ergste zooi op mijn tocht mee te nemen. Tussen al het puin vond ik een grote kartonnen doos.

Toen, na een minuut of tien, de doos hartstikke vol was, was het best weg zwaar dragen. Achterlaten was voor mij geen optie. Dus sleurde ik ‘m, puffend, met me mee.

Onbekende held

Tot ik, als een reddende engel, een grote afvalauto zag staan. Een jongeman was r aan het schoonmaken. Met een hark, een stok en vuilniszakken. Ik stapte op hem af. Uit de Ivriet tekst op zijn T-shirt maakte ik op dat hij voor de gemeente werkte.

Zijn gezicht was nat van het zweet. Toen ik vlakbij hem stond, keek hij me stralend aan. Een heerlijk, door de zon gebruind gezicht, met twee prachtige ogen. In het Ivriet complimenteerde ik hem, omdat hij op sabbat, de vrije dag van de week, aan het werk was. Ik zei tegen hem dat hij goed bezig was. Zijn ogen bleven stralen toen hij met zijn handen uitlegde dat hij doof is. Ik wilde hem omarmen, maar dat voelde niet gepast.

Ik gebaarde naar hem dat hij een topper is, met mijn beide duimen omhoog. Hij moest er om lachen en nam de doos met vuil van me over.

Ik wilde hem bedanken, maar hij zag me niet meer, hij was alweer aan het harken.

Een kleine onbekende grote held … een lieve redder van de wereld.