Een Palestijnse staat

Eerder deze week schreef ik over een georganiseerde poging van de Europese Unie om een Palestijnse staat op te richten in het zogenaamde C-gebied van Judea en Samaria in Israël. Judea en Samaria worden in het Nederlands aangeduid als de ‘Westelijke Jordaanoever’.

Het gaat hierbij om uitgebreide assistentie aan de Palestijnse Autoriteit met het doel om zonder overleg met Israёl een Palestijnse staat te creëren. De EU heeft samen met de Verenigde Naties hiervoor een bedrag van drie miljard euro beschikbaar gesteld. De EU verleent verder juridische assistentie en levert personeel dat de PA assisteert bij de planning van bouwprojecten in het C-gebied.

Dit gebied werd bij de Oslo-akkoorden toegewezen aan Israël en ieder bouwproject daar moet worden goedgekeurd door COGAT, het civiele bestuur van het Israëlische leger (IDF) in Judea en Samaria. Er wordt echter door Palestijnse Arabieren op grote schaal illegaal gebouwd in het gebied en het doel daarvan is om de Joodse gemeenschappen daar te isoleren. Op deze wijze moet uiteindelijk de oprichting van een Palestijnse staat mogelijk worden gemaakt zonder onderhandelingen met Israël.

Palestijnse strategie

Die onderhandelingen vinden al bijna tien jaar niet meer plaats, omdat de PA in 2009 een hele andere strategie is gaan voeren. Die strategie werd ontworpen door de Palestijnse Strategie Groep (PSG).

De PSG zei destijds in een rapport dat onderhandelingen met Israël geen zin hadden en dat de PA via eenzijdige politieke acties haar doelen zou moeten realiseren. Daartoe werden allerlei acties ondernomen die internationale erkenning van de PA als de staat Palestina tot doel hadden.

Nu in 2021 hebben al 139 landen de ‘staat Palestina’ erkend. De Europese Unie heeft officieel Palestina niet als staat erkend, maar werkt achter de schermen om zoveel mogelijk feiten op de grond te creëren dat uiteindelijk Israёl wel akkoord moet gaan met zo’n staat.

Verontwaardiging in Israël

De onthullingen die door de Israёlische organisatie Ad Kan werden gedaan over de kwalijke rol die de EU speelt in het Palestijns-Israëlische conflict, hebben tot grote verontwaardiging geleid in Israël. Er wordt gewezen op het feit dat de EU Israël altijd op de vingers tikte wanneer het ging om uitbreiding van Joodse dorpen en steden in het C-gebied. Het argument dat men dan in Brussel gebruikte, was dat die gemeenschappen illegaal waren. Dat zijn ze echter niet volgens een reeks van juridische experts. Daaronder was wijlen professor Julius Stone, die altijd betoogde dat Israël de beste juridische claim had op Judea en Samaria.

Israëlische controle noodzakelijk

Voor Israël is controle over het C-gebied van enorme betekenis, omdat het de veiligheid en het voortbestaan van de Joodse staat garandeert. Na de eenzijdige terugtrekking uit Gaza in 2005 besefte veruit het grootste deel van de Israëlische politici dat de continuatie van de controle over Judea en Samaria noodzakelijk was.

Israël wilde daarna via onderhandelingen met de PA een overeenkomst sluiten die de oprichting van een gedemilitariseerde Palestijnse staat op delen van Judea en Samaria mogelijk moest maken, maar de PA hield vast aan haar maximale eisen. Die eisen omvatten onder andere het zogenaamde ‘recht op terugkeer’ van vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen en al hun nakomelingen.

Israël kon uiteraard niet akkoord gaan met dit soort eisen, waardoor de PA uiteindelijk in oktober 2008 wegliep van de onderhandelingstafel. Dit gebeurde ondanks verregaande concessies van de toenmalige Israëlische regering van ex-premier Ehoed Olmert.

Palestijnse annexatie

Vorig jaar miste Israël een kans om met Amerikaanse steun soevereiniteit in te voeren over delen van Judea en Samaria. De Amerikaanse regering van ex-president Trump was voor een dergelijke stap en had een plan uitgewerkt waarbij de PA een gedemilitariseerde ministaat zou krijgen in het gebied. Door allerlei factoren werd de invoering van Israëlische soevereiniteit in het gebied echter steeds uitgesteld. Nu lijkt die maatregel opnieuw een utopie, omdat de regering van Biden hier niets van wil weten. De Verenigde Staten zijn onder Biden opnieuw de term ‘bezette gebieden’ gaan gebruiken wanneer men spreekt over Judea, Samaria en zelfs de Golan Hoogvlakte.

Dankzij de EU ziet Israël zich nu geconfronteerd met een omgekeerde situatie. De sluipende annexatie, waarvan Israël altijd werd beschuldigd wanneer het ging om bouwactiviteiten in Joodse dorpen en steden, vindt in werkelijkheid plaats aan Palestijnse zijde in het C-gebied.

Cijfers over illegale bouw

De cijfers maken dit duidelijk. Vanaf 2013 tot 2018 hadden de Palestijnse Arabieren illegaal 76 hectare grond in het gebied overgenomen op 250 locaties. Verder werden er 573 toegangswegen aangelegd en werden er meer dan 112.00 muren gebouwd die in bergachtige gebieden terrassen creëerden. Op die terrassen werd begonnen met landbouw.

De Israëlische organisatie Regavim, die Arabische illegale bouw in het C-gebied in Judea en Samaria onderzoekt, meldde in 2019 dat het aantal Arabische illegale bouwwerken in het gebied nu al 58.435 was. Dit alles kwam tot stand met de medewerking van de EU, die zelf ook woningen leverde aan Palestijnse Arabieren in het C-gebied.

Oorlog

De Israëlische regering lijkt zich nu te beseffen dat men verwikkeld is in een soort oorlog. Het is een oorlog die hier niet met wapens wordt gevochten, maar daar kan het uiteindelijk wel van komen.

De eerste maatregel tegen de fanatieke eenzijdige Europese houding is inmiddels genomen. De regering in Jeruzalem realiseert zich nu dat ‘diplomatiek overleg’ niet genoeg is om de vergaande Europese bemoeienis in interne Israëlische zaken te stoppen. Op dinsdag werd bekend dat Israël nu weigert om een visum te verstrekken aan EU-waarnemers die de aanstaande Palestijnse verkiezingen wilden monitoren.