Zomaar een ontmoeting. Een week geleden. Ze stonden voor me in de rij, bij de balie van de Israëlische vliegmaatschappij El Al, net voor het instappen in het vliegtuig naar Israël. Niek en Marjolein. Het was hun eerste keer, ze gingen voor een paar dagen naar Israël.

Hij, een gepensioneerd orthopedisch chirurg, bleek nog steeds over de hele wereld gevraagd te worden om gespecialiseerde operaties uit te voeren aan de enkel. Nu was Israël aan de beurt. In Tel Aviv, in het ziekenhuis.

Ik nodigde ze uit om, als ze tijd zouden hebben, naar het noorden te komen. We wisselden onze telefoonnummers uit.

Pavlo

Tot vandaag hoorde ik niets. Net ontving ik het volgende Whatsapp bericht.

'Beste Joanne. Het was een bijzondere ontmoeting met je op de luchthaven. En een mooie uitnodiging om je te bezoeken in de kibboets. Helaas is het er niet van gekomen en dat had te maken met een andere bijzondere ontmoeting.

Sinds maart woont Marina, de vrouw van Pavlo, een Oekraïense collega van Niek, in ons vakantiehuisje in Friesland, samen met hun kinderen. Pavlo was onlangs even terug uit Charkov in verband met de schoolvakantie van zijn kinderen, toen hij op een ochtend tijdens een noodlottig fietstochtje in de omgeving van Indijk, verongelukte. Een enorme tragedie.

Sindsdien zorgen wij voor zijn vrouw en kinderen van vier en twaalf jaar, en een baby van zeven maanden. Het toeval wil dat Pavlo’s beste vriend, een Joodse man, vanwege de oorlog in Oekraïne gevlucht is naar Israël en dat wij hem tijdens ons bezoek hebben ontmoet in Tel Aviv. Het was een fijn en emotioneel gesprek. Het gaf ons ook een goed inzicht in hoe onmogelijk Marina’s terugkeer naar Charkov is in een door en door corrupt en keihard land. We hebben daardoor jou niet kunnen bezoeken, maar we hopen op een herkansing…'

Het bericht ging vergezeld met een krantenartikel over Pavlo en zijn gezin. Niek en Marjolein. Mensen die het verschil maken in een ingewikkelde, gecompliceerde en ook zo mooie wereld.

Zelfreflectie

Begin van deze week was het Rosj Hasjana, het begin van een nieuw Joods Nieuwjaar. Nu bevinden we ons in de tien dagen tot Jom Kippoer, Grote Verzoendag, die ook wel de dagen van inkeer worden genoemd. Een periode voor zelfreflectie. Een tijd waarin je stilstaat bij je gemaakte fouten en verkeerde beslissingen.

Het verhaal over Pavlo en zijn gezin maakt me stil.

Het leert me dat niets vanzelfsprekend is in het leven. Dat ik minder moet mopperen als het even niet mee zit. Dat de hand reiken aan de ander een klein en groot gebaar is. En dat ik dat het komende jaar nog veel meer moet doen.