Zwarte grassprietjes
Schommels in rouw
Een poging tot vernietiging

Schril contrast

De jaarlijkse olijfpluk in ons dorp is begonnen. Het staat hier vol met olijfbomen. Iedere oktober plukken de wat grotere kinderen, samen met hun ouders, de olijven. Daar wordt olijfolie van gemaakt die in ons dorp wordt verkocht. Van de opbrengst ervan maken de kinderen een studiereis naar Europa, naar de concentratiekampen. Om te leren over hun geschiedenis.

De muziek die ik hoor, staat in schril contrast met hoe ik me voel. Sinds 7 oktober is niets meer hetzelfde. Ik woon zo’n twaalf kilometer bij de grens met Libanon vandaan. Tot op vijf kilometer afstand zijn alle dorpen geëvacueerd. Twaalf kilometer klinkt heel ver, maar dat is het niet. We horen continu schoten en uitgaande boemiem, zoals het geluid van de bombardementen in het Ivriet wordt genoemd. Zo’n dertig jonge gezinnen uit mijn dorp zijn vertrokken naar een plek elders in het land.

Militair kamp

Ons dorp is veranderd in een militair kamp en het noorden in een militaire zone. Bij ieder dorp, ook bij ons, staat er strenge beveiliging bij elke toegangsweg. Als je ons dorp wilt binnengaan, moet je uitleggen wat je er komt doen. Tot drie weken geleden had ik de deur van mijn huis overdag nooit op slot, maar nu wel. Het geluid van de boemiem brengt onrust, ook als het stil is. Ik slaap slecht. Gedurende de nacht gebeurt er veel, vooral in de lucht.

Ons wordt aangeraden om niet te ver van huis te gaan. Om de zoveel dagen doe ik mijn boodschappen en ik heb een kleine voorraad aangelegd voor ‘je-weet-maar-nooit’. Waar je ook komt, zijn de verhalen zo afschuwelijk triest. Ook in de Arabische en Druzendorpen, want iedereen kent wel iemand die… of de mannen zijn opgeroepen en bevinden zich ergens aan de grens. Hier en daar wordt de voorraad minder, omdat het hele land in de war is en alles is ontregeld.

Toch voel ik me hier, als ik het met het zuiden vergelijk, in het paradijs.

Toch gaat het leven door...

Al drie weken probeer ik me voor te stellen wat daar is gebeurd. Het lukt me niet. De beelden zijn zo verschrikkelijk dat de situatie daar niet te bevatten is.

De eerste paar dagen volgde ik het nieuws op de seconde, totdat de foto’s verschenen van de mannen, vrouwen en kinderen die vermoord of ontvoerd zijn. Nu kijk ik twee keer per dag, maar de vreselijke, niet voor te stellen waarheid is niet veranderd. Nog steeds worden bijna niet te herkennen lijken gevonden…

En toch, toch, gaat het leven door. De olijfpluk. Vrolijke kinderstemmen en harde muziek. Want ook in de donkerste duisternis die we ons kunnen voorstellen, is er altijd weer licht.