Ik keek omhoog en zag dat wat mijn zoontje voor wolken aanzag, heel wat anders was. De dunne witte streep die zich in de lucht vormde, bleek een raket te zijn die stil boven ons voorbijvloog, gevolgd door het verre geluid van een explosie enkele seconden later. Er had geen sirene geklonken. Toch vertelde ik hem op dat moment niet de beangstigende werkelijkheid, maar zei slechts: "Hasjem doet altijd nissim (wonderen). Hij beschermt altijd Zijn kinderen."

Later die avond, tijdens het avondgebed, gebeurde het opnieuw. Meer strepen in de lucht, nog een paar verre explosies. Weer geen sirene. En toch ging het minjan (gebedsgroep) gewoon door. Onze gebeden stegen omhoog, boven de wolken, boven de raketten, naar dezelfde Hemelse troon die altijd over ons waakt.

Mijn zoontjes onschuldige vraag bracht mij direct terug bij de wekelijkse Thoralezing die we die week lazen, parsjat Beha’alotecha (Numeri 8:1–12:16), waarin beschreven wordt hoe de ananei hakavod - de Wolken van Glorie - het Joodse volk tijdens hun omzwervingen in de woestijn begeleidden, als symbool van G-ds voortdurende bescherming en leiding (Numeri 9:15).

Diezelfde wolken die hen toen beschermden tijdens hun onzekere reis, leren ons tot op de dag van vandaag: waar we ons ook bevinden, zelfs wanneer de hemel dreigend lijkt, blijft G-ds beschermende aanwezigheid altijd boven ons. Zoals koning David al zei: "Hij zal niet toelaten dat uw voet wankelt. De Sjomer Jisrael (de bewaker van Israël) sluimert noch slaapt” (Psalm 121:3–4). Niet alleen trokken onze voorouders onder de Wolken van Glorie, maar ook vandaag blijft de Sjomer Jisrael altijd wakker, en beschermt elke stap die wij zetten.

Een nieuw spel

Natuurlijk is dit niet altijd makkelijk, en terwijl de volwassenen hier onder spanning leven, zien Israëlische kinderen het vaak met heel andere ogen. Misschien het meest opvallend is hoe zij op deze hele situatie reageren.

Op het cheider (basisschool) van mijn zoontje, zoals op veel scholen, hebben de kinderen van de luchtalarmsirenes een spel gemaakt. Tijdens de pauze imiteren hele groepen kinderen het loeien van de sirene zo nauwkeurig, dat buren soms denken dat er werkelijk een alarm is.

Wat mij het meest treft is niet alleen hun imitatie, maar hun evenwicht. Wat bij veel volwassenen misschien vrees oproept, maken zij tot een spel. Een generatie die opgroeit onder wolken, en toch vol leven, onschuld en veerkracht blijft.

Zoals de ananei hakavod in de woestijn niet zomaar een weerfenomeen waren, maar een teken van G-ds nabijheid en leiding, zo moeten ook wij leren om voorbij de dreiging boven ons te kijken, en te erkennen Wie werkelijk de wereld bestuurt.

En zelfs het speelse nabootsen van sirenes door de kinderen bevat een les: ze herinneren ons eraan dat het mogelijk is om waakzaam te leven zonder verlamming, om bewust te zijn zonder angst. Dit weerspiegelt ook de woorden van de Joodse Geleerden (Pirkei Avot 2:4) die zeggen, "vertrouw niet op jezelf tot de dag van je dood." Ware veiligheid ligt niet in onze eigen wijsheid of kracht, maar in leven met waakzame oplettendheid en onwankelbaar vertrouwen in G-d.

De werkelijkheid verandert

En toch zou de rustige routine niet lang blijven duren. Slechts drie dagen na die bruiloft veranderde de werkelijkheid abrupt. Midden in de nacht van donderdag op vrijdag verbrak een luchtalarm de stilte: het eerste teken van de oorlog met Iran.

Het dagelijkse leven stopte meteen. Scholen werden direct gesloten, waardoor ouders ineens voor onverwachte uitdagingen kwamen te staan. Om 10:30 uur was ons huis, net als ongetwijfeld vele anderen, al volledig op zijn kop gezet. Kinderen sprongen onrustig op de bank en op bedden, en verplaatsten meubels zoals alleen echt verveelde kinderen dat kunnen, ze barstten van de opgekropte energie… terwijl de straten buiten verlaten waren.

Als je de meeste mensen hier vraagt wat hun grootste probleem met Iran is, zul je zien dat het niet zozeer de raketten zijn. Het is dat de scholen gesloten zijn, waardoor we thuis zitten met energieke kinderen zonder uitlaatklep. Al is het mijn wens en gebed dat dit ieders enige en ergste “probleem” mag zijn.

Geen angst

In de woestijn waren de Wolken van Glorie nooit een reden tot angst. Rasji (1040-1105) schrijft dat deze wolken als-het-ware "het gezicht van de Sjechina" (G-ddelijke Aanwezigheid) was. Vandaag, wanneer raketten door de lucht vliegen, lijkt het misschien anders. 

Maar in werkelijkheid is er niets veranderd: “Hasjem beschermt altijd Zijn kinderen." Zelfs als de hemel donker wordt. Zelfs wanneer loeiende sirenes de lucht vullen. Zelfs wanneer kinderen de angstige geluiden op de speelplaats nadoen. Zelfs dan, en juist dan, is G-d met ons.