Sluiten

Zoeken.

Weg fietspad

Door Joanne Nihom - 

30 april 2021

2021 CVI website (4)

Deze week moest ik voor een boodschap naar een dorp in de buurt. Normaal doe ik daar met de auto een half uur over. Sinds kort is er een nieuwe weg, die nog niet helemaal officieel open is en ook nog niet helemaal klaar. Met die nieuwe weg gaat het mij slechts 6-7 minuten kosten.

Mijn oude fietspad

Heen durf ik die weg nog niet te nemen, omdat er hier en daar nog zand ligt, maar terug is het al een feest. Geen file, dwars door het mooie landschap en binnen no time thuis. Vanmiddag realiseerde ik me, tijdens de terugrit, dat deze mooie weg mijn oude fietspad is. Ik heb er vaak over geschreven. Op mijn oma-fiets, zestien jaar geleden meegenomen uit Nederland, fietste ik door en naar andere dorpen en beleefde dan mooie dingen.

Maar dat is voorbij. De vooruitgang waar ik zo blij mee was, heeft er voor gezorgd dat mijn fietsavonturen tot het verleden behoren. Ik ben er verdrietig van en ik besef eens te meer dat de goede infrastructuur die Israël heeft, ten koste gaat van zoveel moois.

Het was altijd genieten om door de Arabische dorpjes te rijden. Zo heel dicht te komen bij een cultuur die niet de mijne is, maar wel heel vaak voelt als de mijne. Te zwaaien naar de vrouwen die bij hun voordeur, vaak nog in hun ochtendgewaden, koffie staan te drinken met de buurvrouw. Ik ben altijd zo benieuwd waar ze het over hebben. Door mijn dierbare herinneringen loopt nu een grote snelweg.

Op mijn oma-fiets, zestien jaar geleden meegenomen uit Nederland, fietste ik door en naar andere dorpen en beleefde dan mooie dingen.

Ik deel, met tranen in mijn ogen, een gedeelte van een van mijn dagboekfragmenten uit mijn boek Over Grenzen, als ode aan al dat goede dat er was...

Eén land, twee werelden

Vanmorgen vroeg op de fiets naar Naharia, een tocht van zo’n veertig minuten van mijn woonplaats. Eerst door de velden, dan een klein stukje weg en vervolgens door een Arabisch dorp. Het is nog rustig. De dag is net begonnen.

Het dorp is één lange weg, met links en rechts huizen, sommige vervallen. Overal staan de ramen open, nergens hangen gordijnen en bij vrijwel ieder huis hangt de was buiten te drogen. Hier en daar zitten mannen op de veranda koffie met elkaar te drinken. Als ik langsfiets roepen ze, denk ik, goedemorgen in het Arabisch. Vrolijk zwaai ik naar ze en roep in het Ivriet terug: ‘Boker tov.’

Midden tussen de huizen ligt een grote begraafplaats. Op sommige graven liggen bloemen, anderen zien er kaal en verlaten uit. Hier en daar staat naast het graf een plastic stoel. Ik wil een foto maken, maar misschien beledig ik daar iemand mee, dus fiets ik door.

Kippen, geiten, honden, paarden... van alles kom ik tegen. Overal ligt afval. Een groep jongens van een jaar of veertien staat te wachten op de bus. Ze zien er keurig netjes uit. Kort haar en gekleed in een schooluniform, een blauwe polo met spijkerbroek. Een beetje orde in de chaos van het dorp.

Ergens uit een huis komt een groepje traditioneel geklede vrouwen. Ze dragen lange jurken en hebben hun hoofd bedekt. Ik voel mij enorm uit de toon vallen met mijn korte rokje en ik spreek met mijzelf af dat ik mij voor de volgende fietstocht door dit dorp anders zal kleden. De vrouwen lijkt het niet te storen, ze groeten mij vriendelijk...

Bestel het boek

Over grenzen

joannenihom-cirkel

De auteur

Joanne Nihom

Onze journaliste Joanne Nihom woont al enige jaren in Israël. “Israël is voor mij thuiskomen, onderdeel zijn van een ongelofelijke uitdaging. Israël is voor mij het land, de zee, de...

Doneren
Abonneren
Agenda