Maar hier in Oekraïne heeft ons team een goed gebruik: voor vertrek eerst bidden om Gods hulp en bewaring op de weg. Het is nog donker als we vertrekken, maar al wel druk op de weg. Een rit van twee - twee en een half uur. Onderweg zie ik dat we dichter bij oorlogsgebied komen. Ingeslagen huizen, zwartgeblakerde panden en een heel stel controleposten onderweg.

Wanneer we bij de synagoge aankomen, zijn er nog mensen aan het bidden. Maar met een kamerscherm is de ruimte opeens verdeeld. We krijgen thee, soefganiot omdat het Chanoeka is, en wachten op Koen die met de vrachtwagen met de voedselpakketten onderweg is.

Dan begint het uitladen. Ik moet toekijken - helpen mag niet, dit is een klus voor mannen. De goedgevulde pakketten wegen elk zo’n tien kilo per stuk. Dat de klus best wat vraagt, blijkt. Jassen gaan uit, iemand staat uit te puffen, en er worden grapjes gemaakt over ‘fitness’.

In de synagoge verrijst een enorme berg pakketten. En al gauw zitten de eerste mensen te wachten die komen voor het pakket. Later zullen er ook pakketten gebracht worden naar een plaatsje dat pal aan de grens met Rusland ligt, maar dat voor ons te gevaarlijk is om te bezoeken.

Ondertussen mag ik een blik werpen in de keuken. Vijf dames zijn hard aan het werk om verse maaltijden te bereiden: soep, salade, vlees en iets uit de oven zie ik. Het ruikt heerlijk. In deze keuken worden tachtig warme maaltijden bereid voor ons programma ‘meals on wheels’. Drie keer per week worden die naar ouderen gebracht die hierop zijn aangewezen. Ik vraag de rabbijn wat de maaltijden voor de mensen betekenen.

“Het zijn niet de maaltijden die het verschil maken. Ik moest me deze week weer haasten om warme maaltijden te bezorgen. De mensen zitten enorm verlegen om een praatje, aandacht. Soms ben ik het enige gezicht dat ze zien in dagen. Met de oorlog die gaande is, de stroomuitval die hier regelmatig is, en de luchtalarmen die af en aan gaan, is een warme maaltijd voor deze oude mensen ook noodzaak.”

Wanneer de voedselpakketten worden uitgedeeld zie ik hier en daar opluchting op de gezichten. De pakketten helpen echt. Maar ik wordt ook door meerdere mensen even aan geklampt met ‘spasiba’ - dank je wel.

Niet alleen de pakketten betekenen veel, ook onze komst en aanwezigheid zijn waardevol. Koen vertelt waarom we dit werk doen, en ik vul aan: weet dat er veel mensen zijn in Nederland en België die aan u denken, die u steunen en graag deze pakketten mogelijk maken. En weet dat we voor u bidden.

Gebedspunten

• Bid voor de veiligheid van de Joodse gemeenschap in Chernigiv.
• Bid dat de voedselpakketten tot zegen mogen zijn en hun weg mogen vinden naar wie dat nodig heeft.

Bid voor de lange reis van woensdag 17 oktober. We brengen met een grote bus vijftien mensen en twee katten naar Chisenau, Moldavië. Zij gaan op weg naar Israël en laten Oekraïne voorgoed achter zich. Bid dat de reis goed en voorspoedig mag verlopen. Donderdag vertrekken ze met het vliegtuig. Bid dat Israël hun thuis mag zijn.

Marijke Terlouw is deze week met haar collega Renske in Oekraïne om het werk van Christenen voor Israël te  bezoeken. Voor de website houden ze beiden regelmatig een dagboek bij