Hezbollah deelt met Hamas de strategisch-ideologische visie dat zelfs het gehele Joodse volk moet worden uitgeroeid. De internationale gemeenschap blijft echter vinden dat er sprake is van een ‘geschil’ dat met diplomatieke middelen moet (en dus ‘kan’) worden opgelost.

Een dag na het door Hamas aangerichte megabloedbad van 7 oktober mengde ook Hezbollah zich in de strijd, met raketaanvallen op burgerdoelen aan Israëls noordgrens. In de daaropvolgende weken werden bijna honderdduizend burgers uit de grensregio geëvacueerd, totdat het gevaar van Hezbollah zou zijn geweken. Maar de beschietingen hielden aan en er kwam geen toestemming om terug te keren.

Uitroeiing van alle Joden

De meeste ontheemden werden gezinsgewijs ondergebracht in hotels elders in Israël. Een halfjaar later, is hun positie volstrekt uitzichtloos. Verdreven in eigen land, zonder uitzicht op terugkeer naar huis, werk en school. Dit heeft vanzelfsprekend catastrofale gevolgen voor gezinsrelaties en de geestelijke gezondheid. Alleen al deze aanslag op de Israëlische soevereiniteit is een overwinning voor Hezbollah en de andere doodsvijanden van Israël.

De plaats van de ontheemden is ingenomen door ruim honderdduizend reservisten die zich samen met de reguliere strijdkrachten gingen voorbereiden op de onvermijdelijke totale oorlog met een compromisloze doodsvijand. De leider daarvan, Hassan Nasrallah, zei ooit: “Als de Joden zich allemaal in Israël verzamelen, zal het ons de moeite besparen om wereldwijd achter hen aan te gaan.” (The New York Times, 23 mei 2004)

Nu Israël gedwongen wordt ook in Libanon ten strijde te trekken, zullen ook talloze Libanese burgers het slachtoffer worden. Net als Hamas gebruikt Hezbollah de burgerbevolking als menselijk schild. En ook nu zal Israël hun ondergang verweten worden, terwijl de schuld ook hier volledig bij de internationale gemeenschap ligt, die niets deed toen Hezbollah, net als Hamas, de middelen verwierf om een aangekondigde genocide op Joden te plegen.

Falend UNIFIL

In mei 2000 trok het Israëlische leger zich unilateraal terug uit de enkele tientallen kilometers diepe Zuid-Libanese veiligheidszone. Die had sinds 1978 gediend om Noord-Israël voor terreuraanslagen en beschietingen te vrijwaren. Sindsdien hebben de VN, de EU en de andere criticasters van Israël getolereerd dat Hezbollah en Iran het zuiden van Libanon in een reusachtige tegen Israël gerichte artillerie- en raketstelling ombouwden.

Dat gebeurde ondanks de aanwezigheid van een VN-troepenmacht (UNIFIL) die dat moest voorkomen en ondanks resoluties van de VN-Veiligheidsraad (1559 en 1701) op basis waarvan Hezbollah ontwapend had moeten worden.

‘Dialoog voeren met Hezbollah’

De ongehinderde militarisering van het gebied leidde onvermijdelijk tot een reeks schermutselingen tussen Hezbollah en Israël, welke in de zomer van 2006 escaleerden in een regelrechte oorlog. Maar de internationale gemeenschap bleef de ernst van de zaak negeren.

Illustratief is de deels misleidende, deels naïeve/dwaze reactie van 10 augustus 2010 van toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Maxim Verhagen (CDA) op Kamervragen van mijzelf en mijn collega’s De Roon en Wilders (PVV) over het falen van UNIFIL.

“De regering deelt deze mening niet (dat UNIFIL zou hebben gefaald, WK). […] UNIFIL heeft mede tot taak het assisteren van het Libanese leger bij het weren van wapens en het ontwapenen van milities. Deze samenwerking geschiedt naar volle tevredenheid van de Libanese regering. Al met al heeft UNIFIL er in hoge mate toe bijgedragen dat het al bijna vier jaar rustig is in Zuid-Libanon.

Libanon is op grond van genoemde VN-veiligheidsraadresoluties gehouden uitvoering te geven aan het ontwapenen van milities. Nederland acht het van groot belang dat UNIFIL de Libanese regering bijstaat in het bereiken van deze doelstelling, maar stelt vast dat een duurzame oplossing uiteindelijk langs politieke weg moet worden gevonden.

[…] Partijen dienen bewogen te worden in dialoog hun geschillen uit te werken ten behoeve van het bewerkstelligen van een duurzame vrede. De internationale gemeenschap, waaronder Nederland, tracht hiervoor de voorwaarden te scheppen.” Maar voor Hezbollah betekent duurzame vrede de vrede van het Jodengraf.

Iron Dome overweldigd

De (Nederlandse) vredesinzet was en is een wassen neus. Bij het begin van de oorlog van 2006 beschikte Hezbollah over zo’n 15.000 raketten. Daarvan werden er in de 34 dagen dat de oorlog woedde zo’n vierduizend op Israëlische burgerdoelen afgeschoten, tot voorbij Haifa.

Na de oorlog werd in VN-Veiligheidsraadresolutie 1701 opnieuw de ontmanteling van Hezbollah gevorderd. De VN hebben echter ook daarna niets wezenlijks ondernomen om uitvoering van hun eigen resoluties af te dwingen. Niet in diplomatieke zin en niet militair door UNIFIL.

Nu, achttien jaar later, kan Hezbollah (en daarmee Iran) in Zuid-Libanon beschikken over een tussen de burgerbevolking en in onafzienbare tunnelcomplexen opgesteld arsenaal van ruim 150.000 (!) raketten waarmee vrijwel geheel Israël kan worden bestreken.

Israël heeft geen keus

Volgens Israëlische inschattingen is Hezbollah in staat om bij verdere escalatie drieduizend raketten per dag op Israël af te schieten. De terreurorganisatie heeft gedreigd vooral burgerdoelen te zullen aanvallen, waaronder de (petro-)chemische installaties in Israëls ‘Botlekgebied’, nabij Haifa.

Bij dergelijke aantallen inkomende raketten dreigt zelfs de geavanceerde Israëlische luchtafweer (‘Iron Dome’) te worden overweldigd. Alles bij elkaar heeft Israël geen keus dan nu eindelijk te doen wat de internationale gemeenschap heeft nagelaten: Hezbollah definitief verwijderen, voordat de tumor nog gevaarlijker wordt. Niet met diplomatie, maar met militaire middelen.