'Al na enkele dagen in Israël zei ik tegen Sanna: ‘Voor het eerst voel ik me ergens écht thuis en wil ik niet verder reizen.’ Vanaf die tijd brachten we elk jaar zo’n drie maanden in Israël door. We maakten er veel échte vrienden. In 2015 werd onze zoon Levi geboren. Ondertussen werd het in Europa, waar we toen nog woonden, steeds lastiger. We zijn musici en spelen vooral Joodse muziek. We kregen door onze optredens steeds meer te maken met antisemitisme. De politie moest zelfs een aantal malen ons huis in de gaten houden.

Levi werd ondertussen verliefd op Israël. Hij zei steeds vaker dat hij er wilde wonen. De corona-pandemie zorgde voor uitstel. Toen Sanna en ik afgelopen zomer een aanbod kregen om les te komen geven op de nieuwe afdeling van The Israel Conservatory of Music in Tel Aviv wisten we dat het eindelijk zover was. Na veel stress, want een verhuizing is niet niets,  wonen we sinds 30 november officieel in Israël. We hebben in Tel Aviv een prachtige woning gevonden, we zijn er aan het werk en zegenen iedere dag ons geluk.

We zullen blijven reizen over de hele wereld om concerten te geven. Maar Israël is en blijft onze basis. Hier kunnen we werken aan onze onderzoeken en boeken schrijven over muziek tijdens de Shoah. We gaan hier ook een praktijk in muziekles opbouwen waarbij we zowel in het Nederlands, Engels, Duits en Deens les gaan geven. Hopelijk ook snel in het Ivriet, maar dat moeten we nog leren.  We geven les in gitaar en blokfluit. En we spelen o.a. klassieke, Jiddisch, klezmer en populaire muziek van swingjazz tot rock.

Afgelopen maand begon onze eerste Israëlische reeks van woonkamer-concerten. Het is hier heel populair. In tegenstelling tot de grote concertzalen in Europa is dit heel anders: niet veel mensen, toch o zo leuk en intiem met fijne gesprekken en ontmoetingen. Onze conclusie sinds november: het leven hier is directer en met meer écht contact. Precies dát is wat we zochten.’