Een uitgestorven vliegveld

Mijn vlucht zou om tien uur ’s morgens gaan. En ik was er al om half zeven. Het was uitgestorven op het vliegveld.  Zo verdrietig om te zien. Binnen een  paar minuten was ik overal doorheen, inclusief de paspoortcontrole.  Nergens rijen met wachtende mensen.  Het ging allemaal vlot en vriendelijk.  Behalve een plek waar je wat te drinken en te eten kon krijgen, waren alle winkels dicht.

Er is verder absoluut niets te beleven op Ben Goerion. Ik bestelde een thee, en net toen de vriendelijke mevrouw me wilde vragen welke thee ik wilde, drong de enige andere aanwezige in de wijde omtrek, voor. Ik moest erom lachen, hij niet.

(de tekst gaat onder de foto's verder)

De vlucht naar Frankfurt

Vanuit het raam dat uitkijkt op de luchthaven zag ik de rijen met vliegtuigen staan. Wachtend op betere tijden.  Op het aankondigingsscherm zag ik dat er die dag zes vluchten zouden zijn.  Mijn vlucht naar Frankfurt, naar Amsterdam wordt nog niet rechtstreeks gevlogen, was propvol. Het irriteerde me hoe weinig de mensen afstand hielden toen we het vliegtuig in mochten. Het was een rustig gedram.  Wel had iedereen mondkapjes op, een absolute voorwaarde, anders kom je het vliegtuig niet in.

Toen we eindelijk allemaal zaten, en we inmiddels een dik half uur vertraging hadden, sprak de piloot ons toe. Hij verzocht iedereen om niet te gaan lopen tijdens de reis, en bij de toiletten geen rijen te veroorzaken, dit alles op last van het Ministerie van Gezondheid.  Het verbaasde me positief hoe iedereen zich hier aan hield.  Totdat we geland waren. Zo als altijd sprong iedereen tegelijk op en er was geen houden meer aan. Maar dat werd direct afgestraft, want bij de uitgang van het vliegtuig moest iedereen zijn test laten zien aan Duitse functionarissen. En dat gaf uiteraard een lange file. Ik had geen bagage, behalve een grote handtas, en snelde gelijk door naar het treinstration, dat zich op het vliegveld bevindt.  Toen bleek ik dat ik tweëenhalf uur moest wachten;  tegen alle verwachtingen in had ik net mijn verbinding gemist.

Verloren paspoort

Ik kocht een treinkaartje en liep wat rond, want stoelen waren er niet op het treinstation. Na zo’n drie kwartier wilde ik iets uit mijn tas pakken en ontdekte tot mijn schrik dat mijn paspoort met alle papieren, waaronder het bewijs dat ik negatief was getest, niet meer in mijn tas zaten. Ik probeerde rustig te blijven, maar dat lukte niet goed. Nadat ik mijn tas drie keer ondersteboven had gehaald, moest ik er toch echt aan geloven: mijn paspoort was weg. Ik holde naar de ruimte waar ik het treinkaartje had gekocht.

De vriendelijke man die me had geholpen, zag me al uit de verte en zwaaide met zijn arm ... en ook met mijn paspoort. Hij vertelde me dat hij nog achter me aan was gehold, maar me niet had gevonden. ‘Oh, riep ik uit, ‘wat ongelofelijk aardig van je.’ Hij vertelde dat iemand mijn paspoort in de ruimte had zien liggen, en het hem had gebracht. ‘Wat een aardige mensen hier’, riep ik nog nabibberend uit. En toen hoorde ik iemand achter me zeggen. ‘Nou dat zijn ze hier niet altijd.’ Het was lang wachten, maar de moeite waard. De trein was vrijwel leeg en ik voelde me als een koningin. Na 17 uur reizen kwam ik voldaan en vermoeid aan in Nederland.

Op dinsdag 16 maart verschijnt het nieuwste boek 'Over Grenzen' van Joanne Nihom. 's Avonds om 19.30 uur zal ze tijdens een livestream-interview meer vertellen over het boek en het leven in Israël. De uitzending is te bekijken via cvi.nl/livestream of via ons YouTubekanaal!