Een simpel ‘Shalom’, of ’s morgens vroeg ‘boker tov’, of, vaak begint dat al op donderdagmiddag ‘sjabbat shalom’, want je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Het zorgt altijd voor een glimlach of een kort praatje of zomaar een kennismaking met een onbekende die dan even als een bekende voelt.

Liefde voor Israël

Zo ging ik een paar dagen naar Nederland en in het vliegtuig zat ik naast een vriendelijk echtpaar. We raakten aan de praat. Ze bleken Israëlliefhebbers te zijn. Ooit ontstaan, zomaar… uit een verlangen om op vakantie te gaan naar een warm land.  Sindsdien was Israël een dierbare vriend geworden en kwamen ze er jaarlijks. Dit keer voor het eerst met hun kinderen. ‘Ook de tweede generatie is nu ‘besmet’’, vertelden ze me.

Ze bezochten het noorden, het zuiden en ook Jeruzalem. “Het blijft wennen het getoeter van de auto’s op de weg.  Ook lijkt het alsof iedereen altijd ruzie met elkaar maakt. Het gezwaai met de armen en handen en de hoge, opgewonden tonen. En wat is het eten fantastisch in de hotels… veel te veel, wat wordt er veel gegeten.”

Zij kende wat woordjes Ivriet, en had zich nu voorgenomen om haar kennis uit te breiden. Ze had er speciaal een boek voor aangeschaft. “Ik wil de bijbel in het Ivriet lezen, dat is mijn doel voor dit moment.”

Met een “Jullie zijn volgend jaar van harte welkom in het noorden om me te bezoeken”, namen we afscheid. Ik weet zeker dat ik ze nog een keer zie. Lieve mensen met een hart voor Israël en dat is belangrijk in deze tijd.

Oude dame

Terug naar het begroeten. Als ik in Nederland ben, logeer ik altijd op hetzelfde adres en maak, net als in Israël, een dagelijkse vroege ochtendwandeling.  Dat is mijn routine. Al jaren passeer ik een huis waar een oudere dame voor het raam zit. Soms leest ze. Vaker kijkt ze naar buiten. Als ze me ziet, begint ze altijd te lachen en zwaaien we naar elkaar.  Ze voelt als een vriendin, ook al weet ik niets van haar.  Al tijden denk ik, zal ik eens aanbellen.

Maar dit keer was ze er niet. Een grote, lege ruimte zwaaide me toe. Ik informeerde bij haar buren. Ze bleek onlangs te zijn overleden. Ze was 96 jaar geworden.  “Ja, wij zwaaiden ook altijd naar haar. Iedereen die langsliep.” Verdrietig vervolgde ik mijn wandeling. Een lieve onbekende bekende…  in gedachten blijf ik naar haar zwaaien.