Zondagmiddag

Pas vanavond, tijdens de Jom Kippoer dienst, mag ik uit mijn quarantaine. Ik heb mijn bureautafel net leeggemaakt en mijn grote computer bedekt met een doek. Want op Hoge Feestdagen hoor je alleen met gebeden bezig te zijn.

Toch ga ik zoomen, via mijn kleine computer. Het klinkt allemaal wat onlogisch, maar het geeft me een beetje het gevoel dat het vanavond en morgen in mijn kamer anders is dan op andere dagen.

Maandagavond

Jom Kippoer is voorbij. Het vasten is gelukt, ondanks de verleiding van de keuken dicht in de buurt. Maar ik heb geen tijd gehad om er aan te denken. Het was zo’n ongelofelijke indrukwekkende avond en dag. Ik kan niet anders dan in superlatieven schrijven.

Meer dan duizend mensen ‘zoomden’ mee. Ik had even nodig om er echt in te komen, het was wennen, dat staren naar een computerscherm, maar de melodieën klonken zo doordringend mooi, dat ik dat al snel vergat.

De diensten waren overweldigend. Warmte. Saamhorigheid. Vele malen tijdens de dienst sloot ik even mijn ogen om het gevoel te krijgen dat ik in de synagoge stond. Maar dat was niet echt nodig. Het was alsof ik er stond.

Ik was de hele dag niet weg te slaan van mijn (kleine) computer en de uren vlogen om.

Ik was bang dat ik, omdat ik thuis was, door van alles afgeleid zou worden, maar niets was minder waar. Ik was ook bang dat ik me eenzaam zou voelen.

Dat gebeurde alleen aan het eind. Bij het slotgebed doen de mannen hun gebedskleed over hun hoofd en de naaste familie staat daar dan ook onder. Ik sta dan altijd bij mijn zus en haar gezin. Maar dit jaar door de corona was dat niet mogelijk.

Even voelde ik me enorm alleen. Heel even.

Het was een waardige, onvergetelijke Grote VerZoomdag.

Volgend jaar hopelijk weer met zijn allen, in de synagoge.