Overal zie ik mannen en vrouwen lopen in Druzendracht. Tussen de huizen bevinden zich allerlei winkeltjes, nergens grote supermarkten. Ik heb wat groenten nodig en besluit een stop te maken in het dorp. Mijn auto parkeer ik schots en scheef, zo dicht mogelijk bij de winkel. Een gewoonte die ik me sinds ik in Israël woon, heb aangeleerd. Ik kan de ingang niet gelijk vinden, totdat een man die binnen staat mij seint dat ik om het pand heen moet lopen.

Terug in de tijd

Als ik de niet al te grote winkel binnenloop, voelt het alsof ik terug stap in de tijd. De groenten ligt her en der en nergens uitgestald. Niet in nette schappen, maar op kistjes en in manden en ook zomaar op de vloer. Ik schuifel wat rond als ik me plotseling realiseer dat ik de enige vrouw ben te midden van zo’n twintig mannen die staan te graaien in al het gezonds.  Het is muisstil, niemand zegt een woord.

Ik verzamel de producten van mijn boodschappenlijstje. Het is zoeken. Na een minuut of twintig heb ik alles en loop naar de toonbank. Daar is het op zijn Nederlands gezegd ‘een heerlijk zootje’. Een aantal mannen probeert voor te dringen, waardoor niemand geholpen wordt. Het blijft stil. Ik besluit aan het spel mee te doen en loop langs alle wachtende mannen, om vervolgens vooraan te komen staan. Tot mijn verbazing is er geen enkel protest. De prijzen van de groenten die ik heb uitgezocht, worden aangeslagen op een wat rammelig uitziende kassa.

Als ik mijn zak met heerlijk ruikende munt en peterselie overhandig, kijkt de man achter de kassa me aan en zegt in het Ivriet: ‘Neem maar mee, die krijg je van me cadeau.’ Het zijn de eerste woorden die ik hoor sinds ik de winkel heb betreden. Ze klinken als muziek in mijn oren.