Dat is de harde waarschuwing die Emily Damari – een Israëlisch-Britse burger en overlevende van 471 dagen gevangenschap door Hamas – rechtstreeks aan de Britse premier Keir Starmer heeft gegeven.

“Deze stap bevordert de vrede niet, maar dreigt terrorisme te belonen. Het geeft een gevaarlijk signaal af: dat geweld legitimiteit oplevert”, schreef ze op X.

“Door een staatsentiteit te legitimeren terwijl Hamas nog steeds Gaza controleert en zijn terreurcampagne voortzet, bevordert u geen oplossing, maar verlengt u het conflict. Erkenning onder deze omstandigheden moedigt extremisten aan en ondermijnt elke hoop op echte vrede. U moet zich schamen.”

Damari stelde Starmer op Instagram een vernietigende vraag. “Premier Starmer staat niet aan de juiste kant van de geschiedenis. Als hij tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de macht was geweest, zou hij dan hebben gepleit voor erkenning van de nazi-bezetting van landen als Nederland, Frankrijk of Polen?”, vroeg ze, eraan toevoegend: "Dit is geen diplomatie, dit is moreel falen.”

Damari's opmerkingen weerspiegelen de groeiende bezorgdheid in Israël over de versnelde druk van Europa om een Palestijnse staat te erkennen – ongeacht de voortdurende greep van Hamas op Gaza, de weigering om gijzelaars vrij te laten en de onverminderde oproepen tot vernietiging van Israël.

Het voorstel van Starmer om in de Verenigde Naties voor erkenning van een Palestijnse staat te stemmen, naast oproepen tot een staakt-het-vuren, werd met verontwaardiging ontvangen door het Israëlische Hostages and Missing Families Forum. De groep waarschuwde dat deze diplomatieke druk Hamas alleen maar in de kaart speelt door de onderhandelingspositie van Israël te verzwakken.

Minister van Buitenlandse Zaken Gideon Sa'ar zei het ronduit: “Als een terroristische organisatie je omarmt, ben je op de verkeerde plek terechtgekomen.”

Frankrijk neemt het voortouw voor een VN-stemming in september, waarbij president Emmanuel Macron naar verluidt achter de schermen werkt aan een meerderheid voor een Palestijnse staat. Maar critici wijzen erop dat de timing – terwijl Israëlische troepen nog steeds in gevecht zijn en tientallen gijzelaars in gevangenschap verkeren – zeer verontrustend is.

Het humanitaire verhaal blijkt genuanceerder dan vaak wordt geschetst. De New York Times heeft onlangs een veelverspreide foto van een uitgehongerd kind in Gaza teruggetrokken, die in het buitenland tot verontwaardiging had geleid. Ondertussen faciliteren Israël, Egypte en Saoedi-Arabië grootschalige humanitaire luchtdroppings en hulpgoederenleveringen. Honderden vrachtwagens met voedsel en voorraden blijven Gaza binnenrijden. Maar Hamas leidt een groot deel van deze hulp om voor militair gebruik of interne controle, waardoor de hulpverlening wordt ondermijnd.

Oproepen tot een Palestijnse staat zijn niet nieuw. Maar de geschiedenis is duidelijk: toen Egypte Gaza bezette en Jordanië de Westelijke Jordaanoever (Judea en Samaria) bestuurde, werd er geen Palestijnse staat voorgesteld. Sinds 1948 heeft Israël minstens tien keer een staat aangeboden. Telkens hebben de Palestijnse leiders – van de PLO tot Hamas – vrede afgewezen en gekozen voor gewapende strijd.

Zelfs na het mislukken van de Oslo-akkoorden en het bloedvergieten van de Tweede Intifada trok Israël zich in 2005 eenzijdig terug uit Gaza, waarbij 21 gemeenschappen werden ontmanteld en 9.000 Israëli's werden geëvacueerd. Kassen en infrastructuur bleven intact, bedoeld als ruggengraat van een toekomstige Palestijnse economie. In plaats daarvan werd Gaza een lanceerbasis voor terreur – bewapend, gefinancierd en versterkt door Iran.

De wereld heeft Hamas – of zelfs de Palestijnse Autoriteit – nooit de fundamentele vragen gesteld: Zal de toekomstige Palestijnse staat democratisch zijn? Gedemilitariseerd? Zal zij ophouden kinderen te indoctrineren met haat tegen Joden? Zal zij vrouwen en minderheden beschermen? Zal zij ophouden met het betalen van toelagen aan terroristen?

Vandaag zetten Macron en Starmer hun inspanningen om de Palestijnen te erkennen voort, zonder daar enige concessie in ruil voor te eisen. Geen belofte om een einde te maken aan het aanzetten tot geweld, geen garantie dat gijzelaars worden vrijgelaten, geen toezegging om schoolboeken te herschrijven of terreurtunnels te ontmantelen.

In 1988 erkenden verschillende Oost-Europese landen een Palestijnse staat op papier. In 2014 sloot Zweden zich aan. In 2024 volgden Spanje en Ierland. Het resultaat? Geen vrede, alleen maar meer geweld. Erkenning zonder hervormingen is geen diplomatie. Het is toegeven aan druk.

Israël heeft pijnlijke concessies gedaan in het streven naar vrede. Wat het niet kan accepteren – en wat geen enkele democratie zou moeten accepteren – is het legitimeren van een terreurstaat die co-existentie afwijst en streeft naar zijn vernietiging.

Als het Westen echt vrede wil, moet het verantwoordelijkheid eisen, niet wreedheid belonen.

Deze opinie verscheen eerder op JNS.org