Een afschuwelijke samenloop van omstandigheden, zo één waarvan je denkt: kon het leven maar één minuut van de tijd teruggedraaid worden, dan was het misschien niet gebeurd.

Medeleven

Alle Israëlische media schonken er uiteraard aandacht aan en foto’s van Itamar en Ofek werden overal gepubliceerd. De foto’s brengen het drama dichterbij, je voelt de pijn van de nabestaanden, alsof je de jongens gekend hebt. Beiden waren in de bloei van hun leven. Op de foto’s zijn ze bruin getint door de zon. Stralende hoofden. Vol plannen voor een mooie toekomst. Zo zou Ofek in juli gaan trouwen.

Het leven van Itamar en Ofek werd abrupt gestopt. Wat blijft zijn de herinneringen.

Op Facebook gaan hun levens nog door. Or Sendler, de jonge weduwe van Itamar, is te zien op haar bruiloft met haar geliefde Itamar. Ik voel me een gluurder als ik er naar kijk. Ik zou haar willen omhelzen en haar laten weten hoe ik meeleef, maar ik ken haar niet.

(tekst gaat onder de foto verder)

Begrafenis

Ik las de woorden die ze tijdens de begrafenis uitsprak.

‘Een jaar geleden, op de dag van onze bruiloft, werd me gevraagd wat Itamar voor me betekende. Mijn antwoord was dat hij alles is, mijn vrede, mijn rust en mijn liefde.

Mijn geliefde, ik ben hier gekomen zoals je zou willen. Met je favoriete zakdoek in mijn hand. Ik ben zonder make-up, helemaal naturel waar je zo van hield. De afgelopen drie jaren samen met jou waren de gelukkigste van mijn leven. Vanaf het begin dat we elkaar ontmoetten, was het voor mij duidelijk hoe het zou gaan. We zouden trouwen, een huis bouwen en een gezin stichten en dat in combinatie met jouw carrière in het leger. Je was de liefste zoon, broer, kleinzoon, echtgenoot en vriend.

Je was er altijd voor me. Ook al was je ver weg, ik voelde je altijd dichtbij. We kozen voor een gezamenlijk militair leven, met de wetenschap van de eventuele gevolgen. Voor mij was het geen moeilijke beslissing. Ik zag hoe gelukkig je was met je missie en hoeveel je van je soldaten hield. Dit maakte me sterk en blij en ik wist dat je op de juiste plek was, ook al was het niet altijd makkelijk voor ons.

Bedankt voor de beste jaren van mijn leven, waarin je zorgzaam was, liefdevol en mij altijd knuffelde. Het spijt me voor alle momenten dat ik boos was. Het spijt me dat ik niet al onze dromen heb kunnen waarmaken. Ik heb geen moment spijt van onze reis samen en als ik de mogelijkheid zou krijgen, zou ik het helemaal opnieuw doen met jou. Bedankt dat je mijn man was.’

Moge Itamar en Ofek worden opgenomen in de bundel van het eeuwige leven. Ze verdedigden ons land en lieten daarbij het leven.