Het is nog ongeveer vijf minuten lopen, als ik moet wachten voor een stoplicht, voordat ik het zebrapad kan oversteken. Een jonge vrouw die naast me staat, raakt mijn arm aan en zegt: “Ik moet naar het medisch centrum, op de zevende etage, maar ik kan het niet vinden. Heb jij enig idee waar het is?”. Aangezien daar ook mijn afspraak is, nodig ik haar uit met me mee te lopen.

Nieuwe vriendin

Voor de komende minuten betekent dat dat ik een nieuwe vriendin heb en we zijn gelijk heel close. Zonder dat ik er naar vraag, deelt ze - gelukkig de korte versie - haar medisch dossier met me. Na het medisch dossier, vertelt ze dat ze voor de sjabbat haar hele familie op bezoek krijgt en nog zoveel moet doen.

Het zorgt ervoor dat ik wat minder snel loop, want met de herrie van het stadje kan ik haar amper verstaan. Dat is niet de bedoeling. “Wil je doorlopen alsjeblieft”, zegt ze met een diepe zucht. “Ik ben al te laat voor mijn afspraak.” Omdat je luistert naar een goede vriendin, versnel ik gelijk mijn pas.

“Hier is het”, zeg ik tegen haar. “Weet je het zeker? Ze hadden het me heel anders uitgelegd.” Na mijn ‘loop met me mee, dan komt het goed’, hoor ik een enorm gebrom. We lopen het gebouw in, ik met ‘haar’ mopperend achter me aan. Als ik op het knopje van de lift druk, herhaalt ze nog even voor de zekerheid: “De zevende etage.” Dan zijn we boven.

We blijken bij dezelfde arts een afspraak te hebben. Het spreekuur loopt iets uit, dus, zoals dat nieuwe vriendinnen betaamt, gaan we gezellig naast elkaar zitten. In ziekenhuizen en medische centra is het in Israël nog steeds verplicht om een mondkapje te dragen. Mijn vriendin heeft er geen bij zich en is bijna beledigd als de assistente haar er op aan spreekt.

Een Arabische sprekende vrouw gebaart dat ze een extra kapje bij zich heeft, en geeft het aan mijn inmiddels beste vriendin. Die moppert rustig verder. “Een mondkapje? Die tijd hebben we toch wel achter ons. En ik die kleur, ik ga echt geen zwarte omdoen, ik wil een blauwe.” Ter plekke besluit ik dat ik haar voor haar verjaardag een pakje blauwe cadeau zal doen.

Voordringen

Dan gaat de deur van de kamer van de arts open en we mogen naar binnen. We? Het is officieel mijn beurt, mijn vriendin moet even wachten. Boos kijkt ze me aan. “In Israël dringt altijd iedereen voor” , snauwt ze me na. Als ik een kwartiertje later klaar ben en – heel voorzichtig – de deur opendoe, bang om haar te zien, is ze verdwenen. Net vriendinnen en nu is ze al zoek?

Als ik sta te wachten op de lift, verschijnt ze plotseling uit het niets. “Ik wilde nog sjabbat shalom zeggen”, en dan is ze weer weg. Gelukkig hoef ik pas weer over een half jaar op controle.