Sabbatsmaaltijden

19 januari 2024

Gisteren laat werd ik opgebeld of ik 18 kartonnen dozen met challes, cakes, koeken en “kugel” kan komen halen bij een adres in Jeruzalem. Op het adres woonde een oud orthodox-Joods echtpaar, die alles zelf hadden gekocht en klaargemaakt. Het voedsel was bestemd voor de soldaten voor sabbat.

Diezelfde avond bracht ik het eten naar het voedseldepot in de stad. De volgende ochtend om 7.00 uur laadde ik een gedeelte weer in mijn auto, samen met 40 bakken vol met vlees, vis, rijst, soep en meer. Ik dacht via de stad Ashkelon te rijden naar Patish en Kisufim, een kibboets aan de Gaza grens waar zwaar gevochten is, maar toen ik op het nieuws hoorde dat er rakketen op de buurt van kibboets Nachal Oz neerkwamen, koos ik maar een langere omweg.

Ik ontmoette mijn contactpersoon (een soldaat) ergens in de velden van Patish, waar zijn eenheid was. Ik gaf een deel van het voedsel af. Vervolgens reed ik door naar Kifusim. Daar werd ik gevraagd door te rijden tot aan de grens.

Het was een geluk dat ik vroeger bij de artillerie zat, zodat ik niet schrok van de knallen van onze artillerie een paar honderd meter verder. De volgende eenheid waar ik voedsel voor shabbat moest brengen, was een eenheid die de gewonde en gesneuvelde soldaten van het slagveld moest halen. Precies toen ik aankwam, moesten zij met spoed een slachtoffer en gewonden evacueren. De verpleegsters gingen erachteraan met de militaire ambulance.

Gelukkig waren er nog een paar reservisten die konden helpen met uitladen en die dolblij waren met de sabbatsmaaltijden. Bij de laatste stop vlakbij het hek van de grens met Gaza, kon ik de rest van de maaltijden uit de auto afgeven. Boven ons vlogen helikopters de Gazastrook binnen. In de middag voor de shabbat was ik terug in Jeruzalem. Fijn dat je zo mag meehelpen.

Aan het front

Een van de fouten van 7 oktober 2023 was dat men niet genoeg geluisterd had naar de waarschuwingen van de vrouwelijke soldate die als waarneemster werkte. Haar taak was om vanuit een van de Israëlische bunkers informatie door te geven van wat er te zien was op de camera's in de Gazastrook. Het waren dezelfde bunkers waarin de meeste soldaten op 7 oktober vermoord, mishandeld en gegijzeld werden. Meteen in het begin van invasie in de Gazastrook begreep men deze fout en begon men met het herstellen van de camera’s en de ballonneninstallaties.

Men vroeg mij om soldaten naar hun kamp te brengen en sabbatsmaaltijden af te leveren bij een eenheid bij Aloemiem aan de grens met de Gazastrook. Natuurlijk wordt zo'n stelling niet aangegeven op de navigatie en moest ik het doen met telefonische aanwijzingen van de commandant.

Het is winter in Israël en de onverharde wegen zijn een grote modderpoel geworden. Terwijl je erdoorheen rijdt, hoor je op de achtergrond de knallen van onze artillerie. Al rijdend door de verlaten kassen en velden, merkte ik al snel dat ik heel erg dicht bij het hek van de Gazastrook zat.

Toen kreeg ik een telefoontje van een jonge vrouw. Nadat ze vroeg of ik Jaacov Nof was, zei ze dat ze wist waar ik me bevoeld en dat ik in de juiste richting reed. Volgens haar zou ik er over ongeveer 2 kilometer zijn.

Ze was een van de soldaten uit de waarnemingsbunkers. Met veel blijdschap werden de maaltijden ontvangen. Ik wist uit ervaring dat er een kortere weg terug naar kibboets Nachal Oz was. Aan de kant van de asfaltweg bloeiden de vuurrode anemonen, zoals de kleur van het bloed die daar heeft gestroomd.

En toen kwam het tweede telefoontje: “Ik heet Doron en ik heb gehoord dat je in de buurt bent en naar Jeruzalem gaat. Kan ik meerijden? Ik ben wel helemaal in Kisufim…”. Dus reed ik weer 25 kilometer terug. Die dag werden er raketten op Ashkelon afgeschoten...