Reizen weer mogelijk

Het vliegveld was dicht en alleen met speciale toestemming mocht je het land uit. Ik had me er al een beetje bij neergelegd dat ik het boek voorlopig alleen via de zoom zou zien, tot er plotseling verandering optrad.

De regering besloot het land ‘iets’ open te gooien, en speciale toestemming was niet meer nodig. Ik boekte gelijk voor afgelopen weekend. Dat klinkt simpel, maar dat was het niet.  Rechtstreekse vluchten naar Amsterdam zijn er nog niet. Alleen via New York, Parijs, Kiev of Frankfurt kom je weg.

Ik koos voor Frankfurt. Ook dat klinkt simpel… maar u raadt het al, dat was het niet. Het ene moment was de vlucht er wel, het andere niet. Toen bleek hij overgeboekt te zijn, en wonder boven wonder lukte het mijn reisagente een plaats voor me te bemachtigen. Koffer pakken en wegwezen? Nee…  zo werkt dat tegenwoordig niet meer.

Ook al heb ik inmiddels twee vaccinaties gehad.

Eerst testen

Via een website moest ik melden dat ik ging vliegen en een afspraak maken voor een coronatest. Een speciale voor het buitenland, alleen, zo werd gezegd, te doen op luchthaven Ben Goerion. Dat betekent voor mij zeker twee uur heen en twee uur terug in de auto. Ik had geen keuze.

Het was vrijdag en superdruk op de weg, zowel heen als terug. Lange rijen auto’s met families en bagage, op, onder en in de auto. Heel Israël ging genieten van een weekend ‘ergens anders’. Het zuiden op weg naar het noorden, het noorden op weg naar het zuiden. En ik zat daar tussenin.

Toen ik uiteindelijk op het vliegveld aankwam, wat nerveus, want ik had enge dingen over de test gehoord, kwam de rust me tegenmoet. Een bijna leeg vliegveld. Ik werd er verdrietig van. Met borden stond aangegeven waar de test was, ergens binnen in een van de vertrekhallen. Ik parkeerde mijn auto in de parkeergarage en nam, zodat ik ‘m snel zou kunnen terugvinden, foto’s van iedere hoek. Een beetje onnodig, want er stonden misschien vier of vijf auto’s. Maar toch, je weet maar nooit.

Ik kan op reis!

En toen op weg naar het testen. Ik herkende het vliegveld niet meer, ik weet ook absoluut niet waar ik getest werd. Ik volgde de borden. Eerst moest ik me aanmelden, en vervolgens werd de test afgenomen. Ik voelde niets en het was ook niet eng.

Binnen veertien uur zou ik de uitslag krijgen. Ik ging weer terug naar het noorden, tussen iedereen uit het zuiden. Drie uur duurde de reis, maar toen ik, redelijk uitgeput van eigenlijk niets doen, thuis kwam, was de uitslag er al: negatief.

Ik kan op reis. Wordt vervolgd.