De tweetalige David, die werd geboren in de Verenigde Staten, maakte als elfjarige jongen alija met zijn ouders. De verhuizing over de Atlantische Oceaan was te danken aan zijn vader, een fervent zionist. Hij wilde dat zijn jonge gezin in Israël zou wonen om deel uit te maken van de terugkeer uit de 2000 jaar oude ballingschap en verhuizing naar hun thuisland. Na zijn studies en diensttijd in het leger trouwde David met Mollie. Tot op heden is het een 33-jarige verbintenis en zijn ze de trotse ouders van acht kinderen in de leeftijd van 13 tot 32 jaar. Inmiddels hebben ze zelfs vier kleinkinderen.

Bijbels Hartland

In de voetsporen van zijn eigen vader heeft David zich altijd verzet tegen het relatieve comfort en gemak van een leven in de steden. In plaats daarvan heeft hij ervoor gekozen om zijn gezin in het Bijbelse Hartland van Israël groot te brengen.

Gevestigd in een klein dorpje tussen Sichem en Silo, de plaats waar onze aartsvaders verbleven en waar de tabernakel voor het eerst zijn thuis vond, vervullen David en zijn clan zijn droom. Maar het gaat niet alleen om de droom. Het is ook praktisch. De Joodse bevolking in Samaria speelt een cruciale rol om ervoor te zorgen dat de regio van de staat Israël blijft en niet wordt verkwist door de Palestijnse Autoriteit of bezwijkt onder internationale druk om land af te staan. Het is een grote missie, want om ervoor te zorgen dat dit gebeurt moet de bevolking in Samaria demografisch gezien groeien tot ongeveer een miljoen. Een bevolkingsgroei zal er ook voor zorgen dat de ‘Groene Lijn’ die Judea en Samaria scheidt van de rest van Israël zal verdwijnen.

Met hun fictieve geschiedenis en scheve verhaal vormt de Palestijnse Autoriteit in deze gebieden niet alleen een dreiging van terrorisme voor de Joden, maar ook een voortdurende bedreiging voor de rijkdom aan archeologie. Elke dag worden Bijbelse plaatsen vernield of geplunderd door Palestijnse dieven.

Er is veel moed voor nodig om de daad bij het woord te voegen. Het is niet makkelijk om je kleintjes naar school te sturen als je weet dat er vijandige buren zijn. Een groot gezin opvoeden met steeds dreigende boycots is ook niet zo eenvoudig. Verder hebben onwetende volwassenen –die beter zouden moeten weten- weinig tolerantie voor Joden die ervoor kiezen om buiten die denkbeeldige Groene Lijn te leven. Onbegrijpelijk genoeg verkiezen ze hen, en niet het terrorisme, als een obstakel voor vrede.

Vriendschap met Palestijnen

David is een van de meest geïnformeerde gidsen over Arabische zaken. Hij groeide op met Arabieren. Ze zijn altijd zijn buren geweest. Wat dat betreft had hij voor zijn geloofwaardigheid zijn gidslicentie niet nodig. Hij valt op door zijn eerstehands ervaring en door zijn gave als natuurlijke communicator. Maar het meest opvallende is vooral dat zijn koppige overtuiging dat Joden in Samaria moeten wonen hem er nooit toe heeft gebracht om partijdig te zijn en zijn Palestijnse buren te haten. Integendeel, hij is een man die zijn best doet om met anderen te praten over de moeilijkheden die Palestijnen ervaren onder hun eigen corrupte gezag. Hij raakt bevriend met hen. En daarmee biedt hij hen hoop.

Om de islamitische tirannie tegen te gaan, heeft hij zich ook aangesloten bij een volksbeweging die aan de ene kant probeert zijn buren voor te lichten over de waarheid van de Joodse geschiedenis, en aan de andere kant weigert de Palestijnen af te doen als ongelijke mensen. Hij zit graag bij hen en onder het genot van koosjere falafel en shoarma pleit hij onvermoeibaar voor hun gelijke rechten en verantwoordelijkheden onder toekomstige Israëlische soevereiniteit.