Motorpech

Door de drukte op de weg was ik iets aan de late kant. Terwijl ik de oprijlaan opreed, zag ik, aan de kant van de weg, een zwetende jongeman staan naast een motorfiets. De automobilist die voor mij reed, hield hij aan. Hij leek iets te vragen en vervolgens reed de auto door.

Ook mij liet hij stoppen. Ik deed mijn raampje een heel klein beetje open, terwijl ik mijn deuren op het algemene slot zette en keek hem vragend aan. “Water”, zei hij in het Ivriet met een zwaar Arabisch accent. “Heb je water voor me. Ik heb pech met mijn motor en ik heb geen water bij me.”

Ik zei hem, terwijl ik mijn raampje wat dichter maakte, dat ik helaas geen water bij me had en reed verder. Het klopte, ik had geen water. Maar wat schrok ik van mijn gedrag, ik schaamde me er gewoon voor. Een raampje dicht doen omdat ik hoorde dat het een Arabische jongeman was?  Ik was al te laat voor mijn afspraak, maar besloot, vooral om mijn geweten te sussen, toch even snel naar de winkel in het dorpje te rijden. Daar stond een lange rij wachtenden voor de kassa. “Mag ik even voor?;  Ik heb alleen een flesje water nodig”. Dat mocht en snel sprong ik weer in de auto.  De jongeman stond er nog steeds en ik zag dat hij weer een auto aanhield die vervolgens ook doorreed.

Ik riep hem, mijn raam nog steeds bijna gesloten, en gaf hem het flesje water, wat was hij blij verrast. Of ik rookte, dan had hij een sigaret voor me als dank. Hij was me innig dankbaar, en gebaarde met zijn armen en handen naar de lucht, vergezeld van, naar ik aanneem, vele dankwoorden.  Terwijl hij wat slokken van het water nam,  legde me uit dat hij motorpech had en dat hij zijn broer moest bereiken. Die zou hem dan komen halen. Of hij mijn telefoon mocht lenen om hem te bellen, want zijn telefoon deed het niet meer. Ik twijfelde en zag een scenario voor me van een slechte film. Zijn broer zou mijn telefoonnummer dan hebben en mij de rest van mijn leven achtervolgen.

Vooroordeel?

Weer schaamde ik me diep, maar besloot me te ‘gedragen’.  Ik zei hem: ”Als je mij het telefoonnummer van je broer geeft, dan bel ik hem.” En zo geschiedde. De broer nam op en ik zette mijn telefoon op de speaker. De mannen spraken een paar minuten met elkaar. Toen moest ik echt verder.

Toen ik ruim een uur later weer terugreed, waren de jongeman en zijn motor in geen velden of wegen meer te bekennen. Zijn broer had hem blijkbaar opgehaald.

Maar het zat me allemaal niet lekker en de hele verdere dag zat mijn eigen gedrag me behoorlijk dwars. In Over Grenzen, mijn boek over hoe Palestijnen en Israëli’s samen leven, probeer ik alle vooroordelen weg te nemen. En zie hoe ik me gedraag. Toen ik een vriend later op de dag vertelde wat er gebeurd was, zei hij:  “Zou je niet met iedereen die je aanhoudt zo omgaan? Dat heeft niets met afkomst te maken. Het is tegenwoordig, waar je ook bent, wie je ook bent, belangrijk om voorzichtig te zijn. Dus, maak je niet druk, het heeft niets te maken met het feit dat hij een Arabische jongeman was.” Dat stelde me gerust en deed mijn schuldgevoel wat afnemen.