Wandelen met mijn vader

Voor iedereen is de coronatijd met alle beperkingen een uitdagende periode, maar vooral voor de ouderen. Met enige regelmaat neem ik dan ook mijn 93-jarige vader mee voor een autoritje of maak ik met hem een wandeling door het park vlakbij hun huis in Netanya, in het centrum van Israël. Israël door zijn ogen zien, is een bijzondere belevenis.

‘Is het niet ongelofelijk, die brede wegen. Dat moeten ze eerder hebben aangelegd dan de huizen. Wat een vooruitziende blik. Er waren hier moerassen en kijk nou toch eens, op sommige stukken kunnen wel vier auto’s naast elkaar rijden.’

‘En alle bomen en bloemen langs de wegen en rondom de huizen. Wat zijn het er toch veel en het is overal zo groen. Begrijp jij hoe ze aan hun water komen?’

‘Die grote boten in de zee, die zijn van het leger. De Israëlische marine beschermt ons dag en nacht zodat we hier veilig kunnen wonen.’

Emigreren naar Israël

Mijn ouders verhuisden zo’n dertig jaar geleden naar het Beloofde Land. Joden kwamen hier al in 1881 naar toe; die eerste golf emigranten kwam vooral uit Rusland, vanuit bittere noodzaak. De pogroms en de vele beperkingen die aan de Joden in Rusland werden opgelegd, waren de aanleiding, hun aantal wordt geschat op vijfentwintigduizend. Het waren vooral families uit de middenklasse. Door gebrek aan kennis over het boerenleven, kozen de meesten er voor zich in de steden te vestigen, zoals Jaffo en Jerusalem. Slechts een kwart koos voor een leven op het land. Zij stichtten de eerste moshavot (enkelvoud: moshav), boerendorpen gebaseerd op het principe van eigen bezit, zoals Rishon LeZion, Rosh Pina en Zikhron Ya'akov.

Het klimaat, ziekten (onder andere malaria), hoge Turkse belastingen, Arabische tegenstand en een land dat vooral uit moerassen bestond, maakten het deze eerste pioniers niet makkelijk. Filantropen zoals De Hirsch, Montifiore en Edmond de Rothschild gaven hen de nodige financiële steun en economisch advies. Vele Chibbat Zion (liefde voor Zion) groepen, waaronder de bekende Bilu groep, werden in die tijd opgericht, met als doel de politieke, economische, nationale en spirituele opleving van het Joodse Volk. In deze periode kwam ook een golf van zo’n vijfentwintigduizend Jemenitische immigranten, gedreven door messiaanse verwachtingen, naar Palestina. Zij vestigden zich vooral in Jeruzalem, werkten eerst in de bouw en later in de citrusplantages van de moshavot.

Ook vond er een herleving plaats van de Hebreeuwse taal, dankzij Eliezer Ben Yehuda, oorspronkelijk uit Litouwen. Hij schreef in 1880 aan zijn toekomstige echtgenote: "Met het oog op het bezit van ons eigen land en ons politieke leven, acht ik het noodzakelijk dat we een eigen taal hebben die ons samen bindt.”

‘Ons door G’d gegeven land is een wonder…’

‘Zie je die kinderen spelen. Wat is dat toch bijzonder. Er is zoveel jeugd hier, ik kom ze iedere dag tegen als ik mijn wandelingetje maak. Kinderen zijn belangrijk voor de toekomst. En ze zijn zo vrolijk en blij en hoor je hoe ze Ivriet met elkaar spreken…’