Afgelopen weekend nam ik mijn vader en een goede vriendin mee op safari in Ramat Gan, een stad ten zuiden van Tel Aviv. Het is in Israël niet helemaal duidelijk of er wel of niet een lockdown is. Restaurants en een aantal winkels zijn nog dicht, mondkapjes en afstand houden zijn verplicht en te veel mensen bij elkaar is verboden.

Om mijn 93-jarige vader niet met mensen in aanraking te brengen, leek me een safari de oplossing. Relaxed door het immens grote park rijden, genietend van de prachtige dieren en dat terwijl we ontspannen in de auto zitten.

Heel Israël op safari

Samen met mij had heel Israël ook bedacht om op safari te gaan. Dat had ik te laat door. De weg ernaar toe, ongeveer een half uur rijden van mijn ouderlijk huis, was vrij rustig. Bij de ingang van het safaripark leek het nog kalm. Na, voor ons drietjes, 50 euro te hebben betaald, best veel geld, begon ons safari-avontuur.

Rustig reden we langs de imposante dieren. Terwijl we van alle kanten werden ingehaald door ‘de rest van Israël.’

Boeiend schouwspel

De borden, in het Engels, Arabisch en Ivriet, om vooral de dieren niet te voederen, werden massaal genegeerd. Vanuit de auto’s werd er van alles naar buiten gegooid. Ook de borden met de duidelijke waarschuwing de ramen gesloten te houden, leken geen indruk te maken. Autodaken waar vrolijke kinderkopjes uitstaken, open ramen, waar de kinderen met hun hele bovenlichamen door naar buiten staken of hingen, het was een bijna boeiender schouwspel dan de dieren zelf.

Ik besloot dit alles te negeren en me te focussen op de dierenpracht. Neushoorns, Giraffen, nog meer zebra’s .. huppelende hertjes over de weg. Het was genieten.

Maar waar we met zijn allen echt voor waren gekomen, de leeuwen en tijgers, daar stond een hele lange rij auto’s te wachten. Mijn vader opperde om te keren, maar met een: ‘Dit wordt spectaculair, dit moet je meemaken’, overtuigde ik hem.

Anderhalf uur later was het dan zover. Het gigantische stuk grond voor de leeuwen en tijgers is omringd door een extra veiligheidshek, wat ze gescheiden houdt van de rest van het park. Steeds mochten maar een paar auto’s tegelijk naar binnen, en daar begon ons helden-avontuur. Ik had mijn telefoon in gereedheid gebracht voor een serie spectaculaire foto’s en stapvoets reden we de wilde dieren tegemoet. De spanning in de auto was te snijden. Mijn vader kreeg het er warm van en opende zijn raam, dat ik gelijk weer dichtdeed. Te gevaarlijk.

'Daar zijn ze'

‘Daar zijn ze’, riep ik enthousiast en te hard naar mijn dove vader. ‘Ja, ja’’, bromde hij wat, ongeduldig na al het wachten.

Op een groot stuk rots lagen een stuk of tien leeuwen en tijgers. In diepe slaap. Zich totaal onbewust van de langzaam voorbij schuivende file van auto’s met glurende mensen. ‘Het lijkt wel alsof ze niet echt zijn’, zei mijn vader. Maar toen een van de leeuwen zich wat uitrekte, begreep hij, en ook ik, dat ze echt waren.

Van de stress en het gevaar maakte ik een onscherpe foto, maar ik wil hem u niet onthouden, want het is het bewijs dat ik echt heel dichtbij was.

Rustig, om het gevaar niet wakker te maken, reed ik samen met nog steeds de rest van Israël langs de slapende roofdieren.

Terwijl we traag doorreden, vol verwachting klopte onze harten op zoek naar nog meer wild, was de teleurstelling groot. Na ongeveer 15 minuten rijden, reden we het beveiligde gebied weer uit, zonder ook maar één rondlopend wild beest te hebben gezien.

De moraal van dit verhaal: ga nooit op safari rond 13.00 uur, want dan houden de leeuwen en tijgers hun siësta.