Hij stuurt me de foto’s en de toen zo bijzondere ontmoeting komt weer bij me naar boven.  Hoe ik eerst teleurgesteld was. De ontvangst was niet in een tent, maar in een rijtjeshuis. De familie was volledig geassimileerd. Totdat oma binnenkwam en ik later haar zus ontmoette. Zo dicht bij de natuur, zo één met het wonder van de aarde. In alle eenvoud. Een hutje en de geiten. Voor haar was het voldoende.

Ze leefde met het licht van de dag en de nacht. Vaak heb ik er aan teruggedacht. Zou haar manier van leven niet zijn zoals het bedoeld is? Voor de juiste balans en de rust in ons lijf en geest. Zonder elektrische apparatuur. Zonder vooruitgang. Ik heb geen antwoord. Alleen weet ik, dat ik wel heel blij ben met de uitvinding van het fototoestel, want zo kunt u van dichtbij meegenieten.

Uit Over Grenzen

Voor een artikel over Bedoeïenen rijd ik, via een kronkelroute door de bergen, langs de Libanese grens, naar het Bedoeïenendorp Arab al Aramshe. Aan het begin van het dorp wacht de familie mij op in hun auto, zoals afgesproken. Ik voel een lichte teleurstelling: alles lijkt ‘gewoon’, aan hun kleding is niet te zien dat ze Bedoeïenen zijn. Ze rijden me voor naar de plek waar ze wonen. We gaan naar binnen. Met de hele familie om mij heen gaan we aan de appelsap, taart en watermeloen.

Mijn Bedoeïenengevoel komt pas een beetje bij de thee. ‘Gemaakt van een kruid dat groeit tussen rotsblokken,’ vertelt de vader des huizes, ‘Niet te koop in winkels en volgens onze overlevering goed voor het hele lichaam.’ Ik voel me direct wat beter.

Dan komt oma binnen. Gebogen, met een lang zwart gewaad, haar hoofd bedekt. Ze komt naast mij zitten. Uit haar gebarentaal, met af en toe een bijna onverstaanbaar woordje Ivriet, maak ik op dat ze ooit in een tent heeft gewoond en dat ze dat leven mist. Met haar expressieve handen gebaart ze over de natuur, het licht en het donker. Ze wil niet dat ik een foto van haar maak. Jammer, ze heeft een prachtig oud, gerimpeld en doorleefd gezicht. Haar familie denkt dat ze rond de zeventig is. Ze heeft nog een zuster die even verderop alleen woont en samen met hun broer een kudde geiten hoedt. Bij het opkomen van de zon verlaat de geitenhoedster haar huisje en pas wanneer het donker wordt, keert ze terug.

(tekst gaat onder de foto's verder)

Oma wil me aan haar zus voorstellen en samen rijden we er in mijn auto naartoe. Behalve een oude schuur met een bord ‘privéterrein’ in het Ivriet geschreven en wat bomen en struiken, zie ik niets. Dan komt oma-zus uit het niets tevoorschijn. Het licht van mijn autolampen doet pijn aan haar ogen, ze gebaart me die uit te doen. De zusters omhelzen elkaar en gaan vervolgens geknield op de grond zitten kletsen. Oma-zus woont hier al haar hele leven, zonder water of elektriciteit. Iedere dag trekt ze, samen met hun broer en de geiten, door het land.Het raakt me hoe de zussen, minutenlang, gehurkt met elkaar praten. Ik ben zo benieuwd waar het over gaat. Maar ik wil dit bijzondere tafereel niet storen.

Dan loopt de geitenhoedster plotseling weg. Ik denk dat het voor een sanitaire stop is, maar niets is minder waar. Met een zak vol kruiden keert ze terug, die is voor haar zus. De vrouwen knielen weer en kletsen vrolijk verder …