Klassiek repertoire

Als stadsjongen studeerde hij viool aan een prestigieuze Israëlische muziekschool, waar hij maandenlang werkte aan een klassiek repertoire, vermengd met jazz, rock en andere westerse muziek. Op de muziekschool kon hij zijn liefde voor de Iraakse Joodse muziek, waarmee hij thuis was opgegroeid, niet van zich afschudden. De melodieën en tonen waren dag en nacht bij hem. Ze begeleidden hem zelfs tijdens zijn legerdienst.

Jonge soldaat

Zoals veel beroemde Israëlische muzikanten vond ook Yairs carrière zijn oorsprong in het leger. Hij diende in het gewapende korps en speelde in de legerband. Volgens de traditie van veel jonge soldaten wilde ook Yair na zijn diensttijd gaan reizen om zichzelf de tijd te geven om na te denken over wat hij met zijn leven wilde doen.

Het duurde echter niet lang voordat hij opnieuw werd opgeroepen vanwege de Eerste Libanonoorlog. Dat was een moeilijke ervaring voor de jongeman. Hij maakte de wrede kant van een lelijke oorlog mee. Toen de gevechten eindelijk voorbij waren, zocht hij vrede voor zijn ziel en hij wist waar die te vinden was. Dus schreef hij zich in voor een lerarenopleiding in muziek. Zodra hij gekwalificeerd was, nam hij zijn viool en zijn pas verworven Midden-Oosterse snaarinstrument, de oed, en verhuisde hij uit de stad naar een kibboets in de Arava woestijn.

Bedoeïnenmuziek

Tussen het lesgeven op een plaatselijke middelbare school door bracht hij uren alleen door met het perfectioneren van de oed en het componeren van muziek die zijn Iraakse wortels weerspiegelde. Als sympathieke ziel raakte Yair al snel bevriend met de lokale bedoeïenen. Het duurde niet lang voordat ze allemaal samen muziek maakten onder de woestijnhemel. Het geluid was uniek. Het was een mix van Joods-Arabische Iraakse en Bedoeïenenmuziek die herinnerde aan de liedjes uit zijn jeugd. Deze mix van genres van een Iraakse Israëlisch-Joodse man die nu met de Arabische bedoeïenen speelde, was nog niet eerder gehoord. Het sloeg aan tijdens de Eerste Golfoorlog toen hij een plaat uitbracht met een vioolpartij die het geluid nabootste van de scudraketten die overal in Israël neerkwamen.

Spiritualiteit

Sinds die oorlog, meer dan dertig jaar geleden, speelt de vernieuwende muzikant nog steeds in Israël. Voor Yair is zelfs de kleding die hij voor de concerten draagt, bedoeld om zijn spiritualiteit te weerspiegelen. Hij treedt op in een los, lang wit overhemd met een doek over zijn schouders die op een talliet lijkt. Als trotse en dankbare Jood, die niet overdreven religieus is, komt zijn spiritualiteit voort uit zijn investering in de emotionele en transformerende kracht van muziek. Veel van de liederen die hij schrijft zijn gebaseerd op de liturgie van de synagoge.

Veranderde harten

Het is zijn geloof in de kracht van muziek om harten te veranderen en te verzachten dat Yair ertoe aanzet concerten voor de vrede te geven. Een paar jaar geleden vormde hij een band van Israëliërs en Palestijnen die samen speelden en alle genres en ook bekende nummers als ‘We can work it out’ van de Beatles vertolkten. Toen de Tweede Intifada uitbrak, verbood de Palestijnse Autoriteit de Arabische muzikanten om met de Joden te spelen en moest de band uit elkaar.

Maar Yairs streven naar vrede, uitgedrukt in zijn harmonieuze muziek, heeft een snaar geraakt bij het Israëlische publiek en de muziek klinkt dan ook tot op de dag van vandaag. De muziek van de nu 67-jarige is populair bij jong en oud, en even geliefd als altijd.