We kennen elkaar al jaren. Ze heeft een fijn gezin, een aantal kinderen en een lieve echtgenoot. Zij zorgt voor thuis en hij werkt in de bouw.

Modern traditioneel

Ik bewonder haar hoe ze functioneert in een traditionele cultuur, terwijl ze modern denkt. Ze draagt graag spijkerbroeken en heeft prachtig dik krullend haar dat altijd los om haar gezicht hangt. Ze bidt vijf keer per dag en vertelde me ooit dat ze graag op een bedevaartstocht naar Mekka zou willen.

Onze gesprekken gaan over de dagelijks dingen van het leven en zij zorgt altijd voor de heerlijkste Arabische gerechten, ook als ze bij mij langs komt.

Ik belde aan bij hun huis, eigenlijk wil ze dat ik dat niet doe. ‘Je bent als familie, en dan kan je gewoon naar binnen lopen’, maar dat vind ik niet prettig. Mijn Nederlandse calvinistische inslag?

Een van haar kinderen deed open en liet me binnen. Haar woning is een mix van traditie en het leven van vandaag. Oude prenten van Arabische taferelen van ooit versieren de muren en er hangt er ook een van de Al Aqsa moskee. Hier en daar staan borden met Arabische teksten, strofes uit gebeden. Een modern bankstel van wit leer zorgt voor een moderne balans.

Verandering

Ik hoorde haar stem in de keuken en liep die kant op. En toen stond ze voor me. Eerst herkende ik haar niet. Ik zag een zwart gewaad. Later zocht ik het op internet op, het heet een chador, een Perzisch gewaad dat het hele lichaam behalve het gezicht bedekt.

Ik wist niet wat ik zag en helemaal niet hoe ik moest kijken. Lachend zei ze: ‘Oh, je hebt me niet meer gezien sinds de ramadan. Ik heb besloten om voortaan zo door het leven te gaan.’ Ze vertelde dat ze het van boven had doorgekregen, dat het een proces was geweest en dat het goed voelde. Rustiger, beter bij haar passend.

'Maar je prachtige bos haar en je lichaam, het is allemaal verborgen', ging door mijn hoofd. En dat gaat nog steeds door mijn hoofd, al een week lang. Door haar kleding heeft ze een totaal andere uitstraling gekregen. Het voelt voor mij alsof ze haar ‘ik’ volledig kwijt is. Net of ze niet meer is wie ze was. Maar dan zie ik haar in mijn gedachten schuifelen in haar huis. En denk ik aan ons gezellig samenzijn van afgelopen week. Zij is niet veranderd, zij is dezelfde.

Mijn associatie met vrouwen die zich zo kleden is niet goed. Het leert me dat het zo makkelijk is om vooroordelen te hebben … té vaak zit ik er naast.