De mandarijnen

Dit jaar zijn de welige cadeautjes groter dan vorige jaren. Hoe dat komt? Ik heb geen idee.

Nog een verschil. Normaal pluk ik ze, maar ditmaal helpen ze me een beetje en liggen iedere morgen in onze tuin, als verse eieren, voor het oprapen. Het doet me denken aan mijn lagere schooltijd in Blaricum. Klassikaal, op de fiets, gingen we ieder jaar met Pasen naar een uitspanning in het bos om eieren te zoeken. Ik houd van wedstrijden, maar kan absoluut niet tegen mijn verlies, en natuurlijk had ik altijd het minste aantal eieren.

Maar met mijn mandarijnen heb ik gelukkig geen competitie.

Bakken vol heerlijk fruit. Ik pers ze uit met een ouderwets, nog uit grootmoeders tijd afkomstig apparaat, en het zoete, wat zurige sap giet ik in kleine flesjes en vries ik in. Zodat ik het hele jaar de goede vitamientjes binnen krijg.

Het klopt niet helemaal wat ik schrijf. Want tijdens het persen, kan ik het niet laten om af en toe een slokje te nemen en het eind van het liedje is, ieder jaar weer, dat ik slechts een paar flesjes overhoud om in te vriezen.

Winter in Israël

Terwijl ik aan het rapen ben, realiseer ik me dat het alweer half november is. Dat betekent ook in Israël dat de winter is begonnen. Maar de temperaturen lijken daar niet naar. Ik heb een T-shirt aan met korte mouwen. Ook al is het nog pas acht uur in de morgen, het is al over de twintig graden. Na een paar regenachtige dagen, schijnt nu de zon weer volop en is de hemel strakblauw.

Toch weet de natuur dat er een andere tijd is aangebroken. Veel bomen laten hun bladeren vallen, wat bij mij toch een beetje het Nederlandse herfst- en wintergevoel terugbrengt.

Het enige waar je aan merkt dat het echt winter aan het worden is, is dat het in huis kouder is dan buiten en dus heb ik binnen een dikke trui aan met lekkere wintersokken.

Ik raap verder. Nog een en nog een en nog een. Het verveelt me nooit.