Raketten

Een paar minuten later doe ik mijn ogen open en zet mijn mobiele telefoon aan om te kijken wat er de afgelopen uren is gebeurd. Er is een bericht dat er eerder op de ochtend twee raketten vanuit Libanon op Israël, op het noordelijke gedeelte, zijn afgevuurd. Dat is het gebied waar ik woon. Het bericht laat weten dat er geen slachtoffers zijn gevallen en dat er ook geen schade is. Wel waren er twee luchtalarmen. Ik heb niets gehoord, dus het zal wat noordelijker geweest zijn.

Vanuit de beveiligingsafdeling van ons dorp zijn geen berichten over wat er gebeurd is en ik begin aan mijn dagelijkse ochtendwandeling. Vroeger dan normaal, vanwege de enorme warmte.

De zon is zich nog aan het uitrekken. Haar stralen zijn warm, maar nog niet heet.

Vandaag is het offerfeest van de moslims begonnen en ik hoor vanuit de buurdorpen het geluid van gebeden. Als in een trance … steeds dezelfde melodie. Prachtige muzikale tonen, wat een schril contrast met het geluid van luchtalarmen. Voor de zoveelste keer in al die jaren dat ik hier nu woon, gaat door mijn hoofd: wat een ongelofelijk bizarre wereld.

Behalve dat ik tijdens mijn wandeling wat hazen langs zie scheren, kom ik niemand tegen. Dan stoppen de geluiden van de gebeden en maken plaats voor het gegrom van een helikopter.

Terug in ons dorp is het een drukte van jewelste. De kinderen gaan naar school en al kwetterend bewegen ze zich voort. Ze gaan gebogen onder hun rugzakken. Terwijl mijn werkdag begint, blijf ik verre geluiden van vliegtuigen en helikopters horen. Ik probeer me te concentreren, maar het lukt niet erg. Laat het rustig blijven lieve G’d, laat het rustig blijven.