“Misschien kun je wel zeggen dat ons werk niet veel veranderd is, nu na meer dan zestien maanden oorlog. Wij blijven doen wat we altijd deden: mensen in nood helpen, van voedsel voorzien, helpen met vervoer naar de luchthaven voor vertrek naar Israël. Alleen vertrekken ze nu niet meer uit Oekraïne, maar uit Moldavië. Maar het belangrijkste wat we bieden is: hoop. Hoop voor de toekomst. Dat we kunnen en mogen helpen, troosten en luisteren, is van onschatbare waarde.”

Waarom vertrekken de mensen?

“Door de oorlog, ze zien geen verbetering, het einde van de oorlog is nog niet in zicht. Appartementen zijn beschadigd, en voorlopig nog niet hersteld, dus ook dat biedt mensen geen perspectief. En familie uit Israël zegt: kom naar Israël. De oorlog heeft voor duizenden hun vertrek versneld. Nog wekelijks brengen we in twee of drie ritten mensen naar Kishenov, Moldavië, voor een gesprek met de Israëlische consul en kort daarna het vertrek naar Israël. Maar de mobilisatie maakt dat mannen tussen de achttien en zestig jaar niet mogen vertrekken. Daardoor wachten veel families af en blijven ze in Oekraïne. Als de mobilisatie afloopt, verwachten we dat er zeker enkele duizenden mensen naar Israël willen vertrekken, omdat ze dan als gezin kunnen vertrekken.”

Koen, in het begin van de oorlog zei je: ‘jullie gebed is de brandstof waarmee wij dit werk mogen doen’. Hoe zie je dat nu?

“Zo was het toen, en zo is het nu nog steeds. In tijden van nood help je de mensen die het nodig hebben. We moeten niet vergeten dat die nood hier eigenlijk al jaren gaande is. In 2014 werd de Krim bezet en brak het conflict in het oosten uit, in Loegansk en Donetsk. Daarna kwam corona, en nu nog erger: oorlog, waar het hele land in betrokken is.

We vragen om Gods bescherming en veiligheid. Dat is natuurlijk geen garantie. Dus daar mogen we niet nonchalant mee omgaan. De Heere zegt: Ik zal de natiën roepen om mijn volk naar huis te brengen; er staat niet: ‘ik zal de natiën roepen wanneer het veilig is, wanneer het rustig is, wanneer het zomerseizoen is’. Er staat dus: onder alle omstandigheden. We zijn altijd gespaard gebleven en we zien het als genade, als Zijn bescherming. Want eigenlijk kan er van alles gebeuren.”

Dan zal je toch veel ellende tegenkomen als je mensen ontmoet en ophaalt.

“Je weet het uit het nieuws. Tegelijk: je haalt mensen op bij appartementsblokken die vernield zijn. Het doet echt wel iets met je als persoon. Je luistert, je hoort. De verhalen over families, over zonen die er niet meer zijn, de ellende. Maar het feit dat je er bent, dat je helpt, kan troosten en bemoedigen, dat alleen al maakt verschil. We zeggen: wij begrijpen ook niet alles, maar wij begrijpen dat de Almachtige je thuisbrengt. Dat is echte hoop.”

Lees je de Bijbel anders dan voor de oorlog?

“Heel zeker! Ik denk dan aan Zacharia 2, vlucht uit het Noorderland en red je naar Sion. Dat is een waarschuwing om te vluchten, maar tegelijk is er ook een plan B voor na het vluchten: naar Sion. Zo ervaar ik die tekst eigenlijk al sinds 2014, toen het conflict in Oost-Oekraïne uitbrak. De oorlog heeft veel mensen gedwongen te vluchten naar Israël. Stap voor stap zijn de grenzen steeds meer gesloten sinds 2014.”

Kan de situatie erger worden dan die nu is?

“Ja, daar moet je wel op rekenen. Rusland kan niet echt terug, ze zijn hiermee begonnen. En als je dan grondgebied herovert, weet je niet wat Rusland gaat doen. Dus we leven van dag tot dag.”

Wat betekent dat voor het werk?

“Voor de oorlog hadden we ons goed voorbereid. En dat zijn we nog steeds. We hebben voedselvoorraden, we hebben diesel, we hebben een opslagplaats, een generator, opvangplaatsen en genoeg busjes. Als er iets gebeurt en er komt een stroom Joodse vluchtelingen, dan kunnen we dat aan.”

Helpt u ook mee?

Wilt u meehelpen bij de evacuatie van Joden uit Oekraïne door middel van een gift? Klik dan op de knop hieronder!