Op deze heilige dag probeer je met jezelf, je medemens en G’d in het reine te komen. Er is een lange synagogedienst. Zo lang als ik me kan herinneren, breng ik deze dag door in de synagoge. Het voelt als een spirituele reis die voor mij te kort duurt. Ieder jaar denk ik weer: dit mag van mij iedere maand. Hoe anders zou de wereld er uitzien als we ons, met zijn allen, om de zoveel tijd, 24 uur lang zouden bezinnen over onze daden, de goede en de slechte.

Als we de wereld als het ware even op stop zouden zetten. Een rustpunt in de hectiek van de dag. Ons 24 uur realiseren waar we mee bezig zijn. Oorlogen worden even stopgezet. Geen telefoon, televisie en kranten. Geen eten en drinken. Totale introspectie. Voor iedereen in te vullen op zijn eigen manier.

Al enige tijd hangt er op het vliegveld Ben Goerion een tentoonstelling van grote foto’s met teksten, langs de muur naar de vertrekhal. Het laat de vele, vele samenwerkingsverbanden zien tussen Israëli’s en Palestijnen. De teksten geven hoop. Alles is mogelijk, als je het maar wilt. Vooral de openingszin op het eerste bord raakt me steeds weer diep. Er staat in het Ivriet, Arabisch en Engels.

‘Lucky We’re Similar, Lucky We’re Different.' Gelukkig Zijn We Hetzelfde, Gelukkig Zijn We Verschillend.

Bezinning, inkeer, spijt, zelfreflectie, berouw

Vergeven en vergeten. Ook de pijn die ons door een ander is aangedaan. Naar voren kijken. Ik hoop dat het nieuwe jaar ons brengt wat we allen verlangen: vrede in onszelf en vrede in de wereld.