Een van de machtigste prinsen van Saoedi-Arabië reageerde op de uitspraak van president Macron, dat de moslimwereld zich in een crisis bevindt. Hij zei dat niet de moslimwereld zich in een crisis bevindt, maar dat West-Europese landen daar veel meer tekenen van vertonen. Waarom? Omdat in Europa al meer dan vijftig jaar de deur kritiekloos openstaat voor moslims die ze in het Midden-Oosten en Afrika, vanwege hun extremisme, liever niet meer binnen hun grenzen hebben.

Extremisme in het Midden-Oosten wordt aangepakt

In Egypte kampt men al bijna een eeuw met de Moslimbroederschap en hun geestverwanten, zoals de IS-milities in de Sinaï. In Libanon zijn velen dankbaar dat Israël nu eindelijk Hezbollah heeft aangepakt. Saoedi-Arabië strijdt al tien jaar tegen de Houthi’s in Jemen. In Syrië zijn de radicale sjiitische milities verdreven en in Irak wordt de Iraanse Revolutionaire Garde teruggedrongen. De ring van vuur die Iran rondom Israël had aangelegd, is hard aangepakt door Israël en anderen. De Verenigde Arabische Emiraten hebben Israël erkend, hun minister van Buitenlandse zaken heeft gezegd dat Hamas onmiddellijk alle Israëlische gijzelaars moet vrijlaten, en dat Hamas de Gazastrook niet meer kan regeren. Kortom, veel Arabische leiders weten al heel lang wat de radicale islam inhoudt, hoezeer dat een doodscultus is die we niet moeten hebben. En zij tonen begrip voor Israëls oorlog tegen Hamas.

De naïviteit van het Westen

In West-Europa hebben de secularisatie en het postmodernisme de meerderheid volkomen kritiekloos gemaakt ten aanzien van de groei van de islam en het gevaar van het islamitische extremisme. Door de secularisatie denken velen dat welk geloof je aanhangt niet uitmaakt voor het functioneren van de samenleving. Of je nu christen, moslim, hindoe of seculier bent, alles is even mooi en waardevol en je geloof is iets voor de persoonlijke levenssfeer. Hoe meer diversiteit, hoe beter, en dat gaat volgens velen allemaal prima samen.

Het postmodernisme heeft ertoe geleid dat de meerderheid geen intellectuele weerbaarheid meer heeft. In het postmodernisme is er namelijk geen objectieve waarheid. Alles wordt in het subjectieve getrokken (iedereen heeft zijn eigen waarheid) en daarmee wordt alles relatief. Velen durven niet met zekerheid te zeggen dat iets moreel verwerpelijk is, want alles ‘hangt af van iemands persoonlijke context en beleving’. Daarom zien we dat bij velen de feiten er niet toe doen – men beweert bijvoorbeeld rustig dat Israël meer dan vijftigduizend burgerslachtoffers heeft gemaakt – en er zelfs bij velen begrip voor Hamas wordt getoond. Daarom zei een andere islamitische leider uit het Midden-Oosten dat het gevaarlijke moslimextremisme in de toekomst niet uit het Midden-Oosten zal komen, omdat het daar hard wordt aangepakt, maar vooral uit Europa.

Razernij en massahysterie

In Europa klinkt bij de meeste politieke leiders en in de mainstream media vooral kritiek op Israël. Elke dag krijgt Israël er vreselijk van langs. De Hamaspropaganda kan zich overal via Al Jazeera verspreiden, terwijl deze zender in het Midden-Oosten vaak verboden is. Het gevolg is een razernij die steeds ergere vormen aanneemt, en een groeiende massahysterie ten aanzien van Israël. Joden krijgen het steeds moeilijker. Alleen al dat Joden hier vervolgd worden vanwege een oorlog die Israël voert, klopt van geen kant, maar men laat het gebeuren. Wanneer gaat de meerderheid inzien dat Israëls strijd alles met onze eigen toekomst te maken heeft?