De rol van de Palestijnen

Bij bijna elk conflict in de moderne Midden-Oosterse geschiedenis speelden op de een of andere manier de Palestijnen een rol. De Arabische Opstand tegen de Engelse bezettingstroepen in het Mandaat Palestina was door hen begonnen. Dit geldt ook voor hun pogromprogramma tegen de Joodse yishoev (gemeenschappen). Het Arabische geweld gericht tegen Joodse gemeenschappen in de hele regio was ‘om Palestina te ondersteunen.’ De Arabische regio die de kant van het Naziregime koos, had als doel ‘Palestina te zuiveren van zionisten’.

Israëls Onafhankelijkheidsoorlog (1948) en de Zesdaagse Oorlog (1967) werden gevochten in naam van de ‘verdediging van Palestijnse rechten’. Iets minder duidelijk ligt dit bij de Midden-Oosterse oorlogen van 1973 en 2006.

De Eerste Libanonoorlog van 1982 vond plaats als reactie op een Palestijnse terreurcampagne tegen Israël. De Palestijnen waren in Libanon aangekomen en speelden een verwoestende rol tijdens de burgeroorlog in dat land. Dit gebeurde nadat ze in 1970 een mislukte gewelddadige staatsgreep tegen het Jordaanse koningshuis pleegden. De Golfoorlog van 1991 was ook grotendeels gevochten vanuit het excuus ‘Palestina te bevrijden’.

De twee Palestijnse intifada ’s, de staatsgreep in Gaza (2007) en de drie ‘Gaza-oorlogen’ zijn allen gevochten in naam van het ‘beëindigen van de bezetting’. De aanhoudende terreurcampagnes vanuit de Palestijnse gebieden richting Israël hebben hetzelfde doel. Tijdens de Arabische Lente en de daaruit voortgekomen burgeroorlogen, hebben verschillende landen en organisaties gezegd dat ze handelden in naam van het ‘veilig stellen van Palestijnse belangen’. Het gaat hier om Iran, Turkije, de Houthi’s, Qatar, Hezbollah, de regering van Assad, en Sjiitische milities.

Dan zijn er de vele verschillende terreuraanslagen die wereldwijd plaatsvonden uit protest tegen ‘de bezetting’. In elk geval heeft het Midden-Oosten geen vrede gezien die te danken is aan de Palestijnen.

Geen vrede met Israël zonder een Palestijnse staat?

Nu reeds 18 jaar lang weigerde de Arabische wereld vrede met Israël te accepteren. Eerst moest Israël de Palestijnen een staat aanbieden op betwist gebied (= Judea, Samaria, Oost-Jeruzalem). Alleen Egypte en Jordanië hadden wel vrede met Israël gesloten. Een vrede die berustte op samenwerking die ‘achter de schermen’ plaats vond, nooit openlijk.

Het ‘nee’ van de Arabische landen speelde zich af tegen een achtergrond van geweld door jihadstrijders uit Iran en Turkije die veel kapotmaakten in Arabische landen. Stukken land van Libië en Syrië zijn door Turkije heroverd en toegevoegd aan het eigen dichtbijgelegen land. Turkije zoekt nu samen met Qatar z’n invloed te vergroten in de Palestijnse en Libanese gebieden. ISIS, Al-Qaida, de Sjiitische paramilities, ze genieten alle de steun van Qatar, Turkije en Iran. Voorheen steunden ook de Golfstaten deze jihadistische groepen.

Dit alles gebeurde terwijl Israël ondertussen welvarender, stabieler en machtiger werd. Zelfs tot deze zomer weigerde de Arabische wereld de Palestijnen buiten de gelederen te zetten. Nu is dat alles veranderd.

Het zou geweldig zijn als de Palestijnen besloten dat hun isolatie ertoe moet leiden om met Israël weer onderhandelingen aan te gaan. En hun betrekkingen met Amerika opnieuw aan te zwengelen. Het is ook waar dat we ons niet ademloos moeten afvragen wat de Palestijnen gaan doen.

Aan de zijlijn

Tot nu toe hebben de Palestijnen elk vredesverdrag afgewezen dat ze aangeboden kregen, vaak zonder enige tegenprestatie. Elk van de onderhandelingen kwam ten einde met een oorlog of een intifada. Israëls overwinningen op deze campagnes resulteerden in alleen maar meer Palestijnse onverzoenlijkheid. Ook in meer doden en gewonden en een verarmde economie in Ramallah en Gaza. Aan Israël brengt het alleen maar meer vernieling en dood; en het tast het imago van Israël aan.

Het Palestijnse leiderschap heeft tot dusver geen eenheid of democratie kunnen bewerkstelligen. Het is zinloos en volstrekt onwaar om te denken dat vrede alleen mogelijk is als de Palestijnen ermee instemmen. En dan zeker er voor altijd op moeten blijven wachten! Het is in Israëls beste belang te werken aan vrede. Samen met de westerse wereld en het Midden-Oosten als geheel. De Palestijnen moeten maar achter blijven totdat ze bereid zijn om concessies te doen en serieus gaan praten.

Met de dreigingen van klimaatverandering, Covid-19, terrorisme en armoede staat er eenvoudigweg teveel op het spel om voor altijd op hen te wachten. De Palestijnen hebben de meeste conflicten in de regio aangezwengeld en willen geen normalisatie of vrede. Laat ze nu maar aan de zijlijn staan en genegeerd worden zodat vrede in het hele Midden-Oosten tot bloei kan komen.

Dit artikel is geschreven door Dmitri Shufutinsky, en stond voor het eerst op 26 september 2020 als blog op de website van The Times of Israel. Vertaling: Evelien van Dis