Frank van Oordt, directeur van Christenen voor Israël, is verbaasd en teleurgesteld. Verbaasd dat het zo’n hype geworden is, teleurgesteld dat het moeite kost nieuwe locaties te vinden. “Het mainstream geluid – kritiek op Israël – mag gehoord worden, maar als het onvoorwaardelijk pro-Israël is, blijkt het moeilijk om er ruimte voor te vinden. En dat raakt me.”

Debat zoeken

Hananya Naftali is een jonge influencer uit Israël met een duidelijke boodschap, juist ook voor jongeren. Frank: “Hij heeft een uitgesproken mening, maar laat een geluid horen wat pro-Israël is en daarin past hij bij onze boodschap.

Ik zou heus niet elke opmerking die hij maakt op dezelfde manier maken, maar met welke spreker is dat wel het geval?

Hananya komt naar Nederland om het standpunt van Israël te verdedigen en uit te leggen waarom we achter Israël mogen staan. Het zijn avonden waarop juist ook vragen gesteld mogen worden, waarop het er kritisch aan toe mag gaan. Het debat zoeken gaan we dus echt niet uit de weg.”

Vreugde

Sinds 7 oktober is het werk van Christenen voor Israël in een stroomversnelling geraakt. Het is constant schakelen en inhaken op de actualiteit. “Je staat ermee op en gaat ermee naar bed. Ik voel me ontzettend bevoorrecht dat ik in deze tijd naast Israël mag staan, en dat je iets van troost en bewogenheid mag laten merken aan de Joodse vrienden. Aan de andere kant gebeuren er ook zoveel oneerlijke dingen. Dat raakt me en kost energie. Toch weten we vanuit Gods Woord dat het allemaal uitloopt op de komst van de Messias van Israël en dat geeft weer zoveel kracht en vreugde.”

Houvast

Dat perspectief is een belangrijk houvast in een tijd dat Israël steeds meer alleen komt te staan en ook de druk op Christenen voor Israël toeneemt. Zo verschenen er onlangs drie artikelen in Trouw die niet bepaald lovend waren.

Volgens het eerste artikel zou Christenen voor Israël wapens leveren aan kolonisten in Judea en Samaria, iets dat volgens Frank “absoluut niet aan de orde is”. Het belette GroenLinks niet er direct Kamervragen over te stellen, met als inzet het mogelijk verliezen van de ANBI-status van Christenen voor Israël.

Ook in het derde artikel vliegt Trouw uit de bocht. Frank: “Er wordt ons een bepaalde mening in de schoenen geschoven (die niet de onze is) en vervolgens reageren daar twee theologen op die zeggen het niet met die mening eens te zijn. Daarbij komt dat ook hier geen hoor- en wederhoor is toegepast. Ons is niets gevraagd.”

Schokkend

Het lijkt de – helaas – nieuwe trend te zijn: je constant moeten verdedigen omdat je achter Israël staat. Frank: “Je kunt je eigen geluid dus niet meer vrijuit laten horen, en dat vind ik echt wel schokkend. En we willen helemaal niet dat het om onze organisatie gaat.

Het moet gaan om Israël en Gods trouw aan Israël. Het is daarnaast schokkend om te zien dat de Joodse gemeenschap er zo alleen voor staat – en dat ook zo ervaart – én dat veel christenen zich liever niet meer uitspreken. Daar maak ik me ook echt zorgen over, want ik denk dat je juist nu moet laten zien dat je Israël wilt zegenen.

Ik roep dan ook alle christenen op hun voorganger in kerk of gemeente aan te spreken op het gebed voor Israël. Iedere gemeente die Israël zegent, wordt gezegend. Als Christenen voor Israël ervaren we in de strijd ook veel zegen. Zo staan er nog altijd veel mensen achter ons en worden we ook door de financiële bijdragen rijk gezegend.”

Ontroering

Die zegen mag worden uitgedeeld in Israël, iets dat in deze tijd zo hard nodig is, en in Israël niet onopgemerkt blijft. Frank: “De warmte en dankbaarheid waarmee we altijd al in Israël ontvangen werden, is veranderd in diepe ontroering. Dat horen we ook van de mensen die zijn mee geweest met de Handen-uit-de-mouwenreizen.

De mensen in Israël zijn er echt door geraakt. Zowel in Israël als in Nederland zijn de Joden echt van slag dat de wereld zich zo tegen hen keert. Dat hadden ze nooit verwacht, en dat al binnen een week na 7 oktober. Zelf zei ik in die week: het wordt nooit meer zoals het was. Helaas is dat wel de werkelijkheid. Maar we gaan door met het verkondigen van onze boodschap van Gods trouw aan Zijn volk.

We mogen Israël zegenen. Daar krijgen we vanuit onze trouwe achterban ook de middelen voor. Wel kijken we bezorgd naar wat er in de samenleving gebeurt. Zo heeft het bestrijden van antisemitisme een belangrijkere plek in onze agenda gekregen. We zijn er vooral biddend mee bezig: Heere, wat wilt U dat we zullen doen?”

Dit artikel verscheen eerder in onze maandkrant Israël Aktueel. Klik hier om gratis abonnee te worden!