Doorbraak

Zijn begin als muzikant was niets bijzonders. Hij luisterde graag naar zijn grootvader die mandoline speelde, en zijn vader liet hem kennis maken met popmuziek van over de hele wereld. Zijn moeder speelde accordeon, wat ook Rachails eerste instrument was. Zoals veel getalenteerde Israëli's speelde hij tijdens zijn legerdienst ook in een legerband op militaire bases in het hele land.

Het was toen hij het leger verliet en als begeleider in een centrum voor Joodse immigranten ging werken, dat zijn leven in de muziek veranderde. In dit centrum ontmoette hij Joodse mensen van over de hele wereld. De Ethiopiërs, Jemenieten en Noord-Afrikanen namen hem allemaal mee naar hun respectieve culturele rokerige barretjes. Deze avonden zouden zijn muziek gaan beïnvloeden, een muziek die zich uiteindelijk ontwikkelde tot een combinatie van Afrikaanse, Aziatische en Midden-Oosterse fusion.

Zijn inmiddels wereldberoemde band, ‘The Idan Raichel Project’, heeft over de hele wereld gespeeld. Zijn opzwepende, gevarieerde etnische muziek is geliefd bij allerlei soorten publiek en Raichels populariteit heeft hem de kans geboden om op enkele van de grootste podia in de muziekbusiness te spelen. Bescheiden als hij is, ziet hij zijn werk als meer dan dat van een muzikant. Door de etnische diversiteit van zijn band beschouwt hij zichzelf als een muzikale ambassadeur die barrières tussen mensen met verschillende achtergronden en geloofsovertuigingen wil doorbreken.

Regisseur

Raichel weigert om zelf in elk lied te spelen en te zingen. Hij ziet zichzelf liever als een regisseur van een film dan als muzikant, in die zin dat hij soms zelf in het liedje zit en soms anderen de hoofdrol laat spelen.

Zijn band heeft veel primeurs. Het was de eerste band die een Palestijnse zangeres in de schijnwerpers zette, de eerste die minderheden uit Oost-Afrika omvatte, de eerste die een Duitse zanger gebruikte in Israëlische muziek en de eerste band die 95 verschillende zangers en zangeressen gebruikte, variërend van 16 tot 91 jaar oud.

Met zoveel boycots op Israëlische culturele evenementen in Europa, slaagt Raichel erin te doen wat de meeste politici niet kunnen. Hij maakt korte metten met de valse vooroordelen over Israël als ‘apartheidsstaat’, alleen al door de aanwezigheid van de diverse musici die hij op het podium heeft. Hij maakt er een zaak van om nooit over politiek te praten als hij optreedt, maar moedigt het publiek in plaats daarvan aan om de muziek te omarmen.

Toch kent en houdt Raichel zich, ondanks het leven van roem, aan zijn prioriteiten. Toen de vrouw van de inmiddels 45-jarige beviel van een tweeling, trok Idan zich een paar jaar terug uit het openbare leven zodat hij als vader thuis voor zijn kinderen beschikbaar kon zijn. Als hij iets geleerd heeft, zei hij ooit in een interview met de Israëlische pers, dan is het wel dat zijn favoriete muziek niet het optreden op het wereldpodium is, maar de slaapliedjes die hij ‘s avonds laat voor zijn dochters zingt.