Het eerlijke antwoord is niet in een paar zinnen samen te vatten. En dus zeg ik meestal maar: “Heb je een paar uur?”

Met mij? Het gaat…goed. En het gaat ook niet goed. Ik werk, ik schrijf, ik functioneer. Maar ik merk dat de oorlog, en de ellende nog lang niet voorbij zijn en sporen achterlaten. Kleine dingen verraden dat er iets veranderd is.

Ik schrik sneller. Elk onverwacht geluid zet me op scherp. Zelfs stilte voelt onheilspellend. Als straaljagers overkomen, span ik me automatisch aan. Voorheen stond mijn voordeur altijd open. Nu zit hij voortdurend op slot. Niet per se vanwege een concrete dreiging, maar uit een gevoel van angst. Alsof iemand elk moment zomaar naar binnen zou kunnen stormen.

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik in de verte explosies. Bombardementen in Libanon. Ik ben gelijk alert.

Hoe het met Israël gaat? Ik maak me ernstig zorgen over Israël. Maar ik geloof en bid dat het goedkomt. Ik weet niet precies hoe, maar het kan niet anders. We hebben maar één Joods land. En ik ben trots op dat geweldige, fantastische land. Maar ik ben er ook heel erg boos op. Het is zo ongelofelijk ingewikkeld. En zijn er steeds meer onschuldige slachtoffers, aan alle kanten. Wat er precies gaande is, blijft voor velen van ons onduidelijk, zelfs als je er middenin zit.

Ondertussen gaat het dagelijkse leven door. Mensen werken, kinderen gaan naar school, de winkels en restaurants zijn open. Maar onder die oppervlakte probeert het land te helen van hele diepe wonden. In het zuiden, het noorden, overal worden brokstukken bij elkaar geraapt in een poging weer te bouwen. Letterlijk en figuurlijk. De schade is enorm. Ondertussen zitten er nog steeds Israëlische gijzelaars vast in Gaza.

En dan is er mijn eigen dorp, mijn dagelijkse leven. In veel opzichten is het alsof er niets veranderd is. Ik ga nog steeds naar dezelfde plekken. Ik doe mijn boodschappen en bezoek vrienden in de Arabische dorpen in de buurt. Juist nu ga ik er vaker naar toe. Naar die veel te dure Arabische groentewinkel, of de humuszaak midden in het dorp waar je nauwelijks kunt parkeren vanwege de verkeerschaos. Waarom? Omdat ik het nodig heb. Omdat ik anders gek word. Omdat ik eraan herinnerd wil worden dat de wereld ook mooi is.

En dus drink ik dat bekertje koffie mee, van de heerlijke Arabische gastvrijheid, ook al haat ik koffie. En geef ik te veel geld uit aan dingen die ik eigenlijk niet nodig heb. Maar het helpt me mens te blijven.