Arabische inwoners van Israël (meer dan twee miljoen op een bevolking van negen miljoen) hebben dezelfde rechten als Joodse inwoners van Israël. Zij dienen in het leger van Israël en geven daar soms leiding aan vele Joodse Israëli’s. Zij kunnen studeren, hebben stemrecht, doen mee in de politiek. Zowel in het parlement als (sinds kort) in de regering zitten Arabische Israëli’s. In Israël is het zelfs mogelijk dat Arabieren die de staat Israël willen vernietigen in het parlement en de regering zitten! Ook zitten er meer Arabische vrouwen dan ooit in de politiek.

Er zijn Arabische rechters, Arabieren dienen in het hooggerechtshof en andere belangrijke colleges. De ziekenhuizen tellen veel Arabische artsen, en de helft van de patiënten is Arabisch. Arabische Israëli’s dienen het land als ambassadeur, spelen in nationale sportteams en hebben hun eigen media. Er geldt voor zowel Joodse als Arabische inwoners vrijheid van meningsuiting en vrijheid van godsdienst.

Iedereen die Israël heeft bezocht, heeft met eigen ogen kunnen zien dat Joden en Arabieren in verreweg de meeste situaties vreedzaam met elkaar samenleven. Als mensen in een groepsreis met mij mee naar Israël gaan, zijn ze soms verbaasd dat we vaak een Joodse gids en een Arabische buschauffeur hebben, die bijna altijd zeer vriendschappelijk en met respect en humor met elkaar omgaan.

Vrijheid in Israël

In Israël kom je veel moskeeën tegen. Maar waar zijn de synagogen in de Palestijnse gebieden? Hoe is het mogelijk dat Israël beschuldigd wordt van een apartheidsregime, terwijl Arabische moslims in Israël volledig vrij zijn hun geloof te praktiseren, maar Joden en christenen in de moslimlanden daaromheen dat niet zijn? Bij de Klaagmuur mag iedereen komen om te bidden. Het is voor Joden de heiligste plek op aarde om te bidden, het dichtst bij waar vroeger de tempel stond, maar toch mag ieder ander daar ook bidden. Geen apartheid voor niet-Joden. Maar het beheer van het Tempelplein is in handen van een islamitische organisatie en daar geldt wel apartheid, want niet-moslims mogen daar niet bidden.

Gebied zonder Joden

Op de markt in Nazareth hoor je zowel Hebreeuws als Arabisch. De Israëlische samenleving is een mozaïek van bevolkingsgroepen, verschillende gelovigen en mensen die uit allerlei landen komen. Maar op de markt in Ramallah, Nabloes of Bethlehem hoor je alleen maar Arabisch. Sterker nog, in de Palestijnse gebieden woont geen Jood meer. Als je die gebieden binnengaat, tref je borden aan waarop staat dat Israëli’s dat gebied niet in mogen. Alle gebieden waaruit Israël zich heeft teruggetrokken, zijn ‘Jodenrein’ geworden; een vreselijk woord, maar ik gebruik het om aan te duiden wat de Arabisch-Palestijnse leiders en bevolking willen: er mag daar geen Jood meer zijn, laat staan wonen. Dat lijkt verdacht veel op apartheid. Ook is daar geen sprake van vrijheid van meningsuiting, noch van al die andere rechten die Arabieren in Israël wél hebben.

Hoe is het dan toch mogelijk dat Israël een racistische apartheidsstaat genoemd wordt? Dat komt omdat mensen geneigd zijn elkaar na te praten, ook als het leugens betreft. Het is een volkomen valse beeldvorming die niet overeenkomt met de werkelijkheid. We hebben hier te maken met het moderne bloedsprookje en dat is ernstig.

Dit artikel verscheen eerder in onze krant Israël Aktueel. Meer lezen? Word dan gratis lid via de link hieronder!