Regelmatig worden er in het land veiligheidsoefeningen gehouden. Met de situatie aan de grenzen is dat helaas een noodzakelijk iets. Om te voorkomen dat de bevolking in paniek raakt, worden tijd en plaats altijd van te voren aangekondigd in de diverse media.

Opgeschrikt

Afgelopen week moest ik naar Jeruzalem voor werk. Onderweg hoorde ik op de radio dat er in verschillende delen van de Heilige Stad, vanaf ongeveer zes uur ‘s avonds, luchtalarmoefeningen zouden zijn. Na een dag hard werken besloot ik, voordat ik aan mijn terugreis zou beginnen, nog even een hapje te eten in de stad. Ik vond ergens een klein restaurantje en bestelde een veganistische schotel. Voor Israëli’s begint het avondprogramma pas veel later en het restaurant was dan ook redelijk leeg. Het duurde niet lang voordat het eten gebracht werd.

Op het moment dat de jonge serveerster mijn gerecht wilde neerzetten, ging het luchtalarm af. Het meisje schrok hevig en gooide het dienblad met eten bijna over me heen. Gelukkig viel alles naast me op de grond. De serveerster verdween onder mijn tafeltje. ‘Nee’, zei ik, geschrokken van haar reactie, ‘het is een oefening.’ Dat hielp niet echt. Ze geloofde me niet en hield zich minutenlang verborgen.

Sderot

Pas nadat ik haar een paar keer had verteld, terwijl ik bij haar onder de tafel kroop, dat er op de radio voor gewaarschuwd was, wilde ze geloven dat het een oefening was geweest. Ze verontschuldigde zich en vertelde: ‘Ik kom uit Sderot, aan de grens met Gaza. Daar leven we met luchtalarmen, alleen zijn ze altijd echt. Raketten vanuit Gaza zijn onze dagelijkse realiteit. Vaak dagenlang achter elkaar, soms even niet, maar het is er nooit rustig.’ Ze vertelde me dat ze kunstgeschiedenis studeerde in Jeruzalem en als bijbaantje werkte in dit restaurant. Ze had het bericht over de oefening gemist en haar automatische piloot was gelijk gealarmeerd. ‘Als het alarm afgaat, zoek je dekking. Ik ben er mee opgegroeid, ik weet niet beter.’

Ondanks dat het best gezellig was, zo samen onder de tafel, besloten we er toch onder vandaan te komen. We ruimden samen de troep van de grond, mijn eten verdween helaas in de afvalbak. Iets later bracht ze, met een grote glimlach op haar gezicht, een nieuwe schotel met heerlijk eten. Bij het afrekenen gaf ik haar een dubbele fooi. Ze had het verdiend.