Shira Masami

Hieronder een vertaling van een gedicht, geschreven door Shira Masami, oorspronkelijk in het Ivriet. Ik heb het met haar goedkeuring vertaald en mocht het van haar plaatsen.

Shira is een jonge moeder uit Sderot. Ze schreef het gedicht toen haar alarm App afging omdat er wederom vanuit Gaza raketten richting Israël werden afgeschoten. Dit keer was het niet Sderot, maar Kissufim, ook een dorp aan de grens met Gaza.  Shira moest denken aan een paar nachten eerder, toen het doelwit wel Sderot was. Dat was het moment waarop haar zoon struikelde, viel en lichtgewond raakte. Niet door de raket, maar omdat hij naar de schuilkelderkamer wilde rennen, voor het geval de raket hun huis zou raken. Het meisje in het gedicht is een buurmeisje dat ze ’s avonds tegenkwam en haar vertelde hoe bang ze is, dat ze medicijnen slikt omdat ze zo in de stress is en dat haar lichaam trilt van steeds weer het alarm.

Shira: “Na de rakettenregen op Kissufim werd gezegd dat er niets was beschadigd, maar dat klopte niet. Bij iedere raket die neerkomt raken onze kinderen meer en meer geestelijk beschadigd, steeds weer …. geen beschadiging bestaat niet, helemaal nooit.”

Middernacht in Sderot

geschreven rond middernacht in Sderot op 28 april 2021

“Een falende lancering.” Een falend kind,
tracht die nacht van zijn bed weg te rennen,
rennen om te overleven,
maar gekwetst door zijn val.
“Er waren geen directe hits”
Maar die waren er wel.

Het oorverdovende alarm
dat direct binnendrong in
het hart van een tienermeisje,
haar door angst verlammend.

“Strooigoed”
Niet de soort die de aarde streelt,
de gezegende regens.
Dit zijn oorlogsraketten.
Doelbewust eufemisme.

“Code rood”
Niet een gepenseeld schilderij,
maar een doordringende frase,
die het geraakte hart tot gruzelementen slaat.
Voortdurend meer lagen van angst toevoegend.
In de afwezigheid van leiderschap.

Dus waarom, mamma…
Waarom beschermt de standvastige staat Israël
mij niet?
Waarom merkt zij mijn broze ziel
niet op
die wordt vertrapt.