... maar hij moet. Het is ’s morgens vroeg. Hij rilt wat. In de woestijn zijn de nachten koud, maar zodra de zon haar eerste stralen laat zien, warmt het land op. Hij loopt langzaam, om het moment maar uit te stellen. Iedere stap voelt als zwaar, loodzwaar. Hij kijkt niet om zich heen, dat helpt. Zijn blik op het oneindige. Zijn voeten nemen ‘m mee. Ze dragen hem.

Het is stil, op een vroege vogel na die zachtjes tjilpt, alsof ook die de zwaarte voelt. Nog een stap en nog een stap. Voorzichtig. Alsof ze bang zijn om de rust te verstoren. Dan is hij er. Tenminste dat denkt hij. Want waar ooit zijn huis stond, is nu alleen maar zwart van brand, vernieling, haat en verdriet. Hij staat stil, verstijfd.

Hij probeert rond te kijken, maar het lukt hem niet. Hij blijft zich focussen op het zwart … een teddybeer, een telefoon, een pakje sigaretten, boeken, een pantoffel, een kaars … iets dat op een afgebeten appel lijkt. Zijn ogen zien, maar zien ook niet. Nog meer zwart. Een joggingbroek, een schaar, een bord. Hij ziet van alles, denkt het te herkennen maar zeker weet hij het niet.

Als een flits gaat door zijn hoofd zijn leven van ervoor. Gelach, gehuil, plezier, samen. Dan is de flits weer weg. Terug in de realiteit. De teddybeer beweegt of toch niet. Het huis is weg. Zij zijn weg. Hier staat hij. Alleen. Het huis met de bewoners is vernield door een ongekende haat. Een aantal van de bewoners zijn meegenomen … naar een onbekende bestemming. Vandaag is het precies een maand. Terwijl hij wegloopt van het zwart, van de akeligheid hoopt hij op een wonder. Een handje dat zijn hand vastpakt, een kinderstem die hem roept. Maar het is stil. Angstaanjagend stil. Een afgrijselijke eenzaamheid...

In de war

Bovenstaand verhaal schreef ik precies een maand na die vreselijk 7 oktober. Het is nog steeds niet te bevatten wat er toen is gebeurd. Iedere dag komen er nog meer enge, doodenge verhalen naar buiten. Het lijkt uitzichtloos. Ik vind het moeilijk om er mee om te gaan. Soms raakt het in mijn hoofd zo in de war, dat ik het niet meer weet. En dat was vanmorgen ook. Weer twee soldaten gesneuveld. Mooie stoere mannen die ons land verdedigden.

En toen kreeg ik onderstaande video van Daniel Hagari doorgestuurd. Hij is de woordvoerder van het Israëlische leger en deelt zijn ongerustheid over de 138 gegijzelden die nog gevangen worden gehouden door Hamas.

Laten we het verspreiden met zijn allen. Wie weet komt het ergens op de goede plek terecht.

We bidden en hopen op betere tijden!

Bekijk hier de video: