Te vaak heb ik de afgelopen jaren geschreven:

Gisteren kende niemand je naam
Vanaf vandaag zal niemand jouw naam ooit meer vergeten.

Rabbijn Leo Dee zei in zijn afscheidswoord aan het graf van zijn twee dochters: ‘Hoe kan ik jullie moeder vertellen wat er met jullie is gebeurd?’ Hij blijft alleen achter, samen met zijn drie andere kinderen.

Vermoord
Op de verkeerde plek
Op het verkeerde moment
Vermoord

Al jaren schrijf ik over samenwerkingsverbanden en vriendschappen tussen Israëli’s en Palestijnen. Ze geven hoop en vormen een sterk fundament voor een ingewikkelde maatschappij.

In mijn boek Over Grenzen introduceer ik gezinnen aan beide kanten die grote verliezen hebben geleden door afschuwelijke aanslagen en oorlogen en andere acties. Zoals de familie Dee. Hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Hun dagen blijven getekend door een niet te beschrijven verlies. Zij leven vanaf nu in een cirkel van heden, verleden en toekomst. Tranen die nooit meer drogen. Pijn die niet meer weggaat.  Foto’s als herinnering, waar Lucy, Rina en Maia altijd even jong op blijven.

De families waar ik over schrijf, hebben hun woede en haat overstegen, hebben elkaar de hand gereikt, ook al lijkt het in de sterren niet zo geschreven te staan.

Boos, machteloos voel ik me. Boos op de wereld. Hoe kunnen zij het toelaten. Boos op mezelf. Hoe kan ik zulke verhalen blijven schrijven, als dit soort afschuwelijke aanslagen maar doorgaan. Nooit eindigen.

Door mijn gesloten raam voel ik de warmte van de lente. Ik zie de knoppen aan de bomen, de vogels die heen en weer vliegen met takjes in hun snavel…

Mijn hart is koud, verward en huilt.

Moge de zielen van Lucy, Rina en Maia gebundeld worden in de bundel van het Eeuwige Leven.