Mijn vader

Woensdag bracht ik de hele dag met mijn drieënnegentigjarige vader door, die na een gelukkig huwelijk van 64 jaar, afgelopen december alleen kwam te staan. Hij woont in het centrum van het land en we waren uitgenodigd voor de lunch bij vrienden in het noorden. Een autotocht van zo’n twee uur. Voor pa is dat een feest. Want dat betekent rijden door het land waar hij zo intens van houdt.

Ik wist dat we op de grote weg zouden rijden, als het alarm van Jom Hazikaron zou afgaan om 11 uur. Een paar minuten ervoor zette ik mijn auto op de vluchtstrook aan de kant van de weg. We stapten uit en wachtten geduldig. Met ons stopten nog wat auto’s. Ouders met jonge kinderen gingen stil naast hun auto staan. En terwijl er toch nog wat vrachtwagens langs ons heen denderden, stonden we daar met zijn allen in devotie. Twee minuten zijn lang.

Overdenkingen.

Van generatie op generatie

Mijn vader. Een generatie die veel heeft meegemaakt. Tweede Wereldoorlog, onderduik, vele familieleden die nooit meer terugkwamen. Zijn moeder, broer en hijzelf overleefden die vreselijke tijd. Na de oorlog leek de tijd aangebroken om te wennen aan een nieuwe werkelijkheid. Maar de Nederlandse regering dacht daar anders over en hij werd als soldaat naar Indië gestuurd, waar hij vreselijke dingen meemaakte. Het tekende voor altijd zijn leven. Samen met mijn moeder heeft hij zich altijd ingezet voor Israël.

Inmiddels zijn er volgende generaties. Is er een achterkleinzoon. LeDor Vador, van generatie op generatie.

Twee minuten stilte. Veel te kort. Generaties die vochten voor ons eigen land. Zij die in de bloei van hun leven werden weggenomen. Gedood. Vermoord. Fier en recht stond mijn vader naast me. Trots op het land waar hij woont. Trots op het volk waar hij toe behoort.

Twee minuten stilte.

En toen stapten we in de auto, keken elkaar aan en knikten zwijgend naar elkaar. Woorden leken overbodig en we reden verder naar onze lunchafspraak.