Sjavoeot herdenkt het moment waarop de Thora aan Mozes werd gegeven op de berg Sinaï. De Tien Geboden, het fundament van de Joodse levenswijze, werden toen onthuld. Tegelijkertijd is Sjavoeot ook een oogstfeest: het moment waarop de eerste vruchten van het land worden binnengehaald en gevierd.

Het is een vrolijk feest, vol traditie en verbondenheid. Overal in het land rijden versierde tractoren in optochten door de dorpen, beladen met de eerste oogst. Er wordt gezongen, gedanst en vooral samen gevierd. Ook in mijn dorp is dat zo. Ik hoorde en zag het door mijn open ramen: gezinnen op weg naar het feestterrein, gekleed in het wit, een gebruik dat bij deze dag hoort. De meisjes met bloemenkransjes in het haar. Een mooi, bijna sprookjesachtig beeld.

Toch zat ik dit jaar niet tussen hen. Ik bleef thuis.

Vlak voor het feest begon, belde een vriend uit Jeruzalem me. Hij vertelde trots over de geboorte van zijn eerste kleinzoon. Een nieuw leven, hoop, toekomst. Maar halverwege ons gesprek moest hij abrupt ophangen. Het luchtalarm ging af. Een raket uit Jemen, alweer. Ze vallen bijna dagelijks, maar halen zelden het nieuws.

Ondertussen gaat de oorlog in Gaza door. Zo heel veel, te veel, slachtoffers aan beide kanten. Terwijl ik deze woorden schrijf, komt het nieuws binnen dat er opnieuw drie jonge soldaten zijn gesneuveld. En aan de noordgrens met Libanon, waar ik woon, is het ook allesbehalve rustig.

Het leven gaat door. Het leven moet doorgaan. Ik weet het. Toch … feestvieren terwijl anderen vechten voor onze veiligheid? Jonge jongens, nog maar net volwassen, die zorgen dat Israël ooit, hopelijk heel snel, in vrede en vrijheid zal kunnen leven.

En ik denk aan de kleinzoon van mijn vriend. Ik bid en hoop dat als hij achttien is, het leger niet meer nodig zal zijn.

Begrijpt u waarom ik het ingewikkeld vind?