Toen ik net in Israël kwam wonen, inmiddels bijna twintig jaar geleden, gaf iemand mij haar naam en telefoonnummer. Sindsdien is zij mijn steun en toeverlaat op boekhoudkundig gebied. Ze heeft in al die jaren nog nooit het bedrag verhoogd dat ik per maand betaal.

Maar vanmorgen kwam ze met het schokkende bericht, toen ik haar vroeg wat ik het komend jaar ging betalen, dat ze, vanwege een wijziging in de btw, een euro per maand meer in rekening moet gaan brengen.

'Ik ga nergens anders naar toe'

In al die jaren ben ik meegegroeid met veranderingen in haar leven en zij met de mijne. Ze vertelde dat haar dochter al jarenlang plannen had om naar Amerika te verhuizen. Maar na 7 oktober is alles anders geworden en, zo vertelde haar moeder me, ze blijft hier en is niet van plan om te vertrekken.

‘Mam’, zei ze, ‘er is maar een land waar wij als Joden veilig kunnen wonen, en dat is Israël. Ik ben hier geboren en getogen en ik ga nergens anders naar toe.’ Ondertussen is ze op allerlei manieren bezig om bekende mensen in de wereld te vertellen over Israël.

Ik vond het een mooi bericht, want er gaan zoveel verhalen de ronde dat Israël aan het leeglopen is en dat veel families het land verlaten. Zo’n positief bericht als dit is echter geen voorpaginanieuws.

Er is hoop

Als ik terug naar huis rijd, ziet de wereld er een beetje vrolijker uit. Tenminste zo voelt het. En, alsof ik het allemaal voor het eerst zie, overal wordt gebouwd. Hele nieuwe wijken verschijnen tussen en rondom de steden Akko en Naharia.

En ergens onderweg, waar een aantal maanden geleden een raket is neergekomen, zie ik niet alleen zwart verbrandde bomen, maar ook groen opkomen.

Er is hoop! We moeten blijven hopen, we hebben geen enkele keuze.