Ik doe mijn ogen even dicht en verplaats me naar vroegere tijden.

Ten noorden van Jaffa, die prachtige, vies en lekker stinkende haven, begonnen de Joodse pioniers al in 1909 met de bouw van Tel Aviv. Het verhaal gaat dat zestig feestelijk uitgedoste enthousiastelingen bij elkaar kwamen om hun voornemen officieel aan te kondigen. Meir Dizencoff, die later burgemeester van Tel Aviv zou worden, sprak een feestrede uit, waarin hij een beeld schetste  van een stad met kleine stenen huizen. Als hij vandaag nog had geleefd, had hij zijn ogen (en oren) niet kunnen geloven.

Na de Eerste Wereldoorlog, toen de Turken bijna alle bewoners uit Jaffa  hadden gedreven, begon Tel Aviv echt te groeien.

Er kwam een Jeministische wijk, genoemd naar de eerste bewoners die eind 19^de en begin 20^ste eeuw uit Jemen kwamen. Hier vind je ook de grootste markt van Tel Aviv, de Carmel Shuk, waar van alles te koop is, van groenten en fruit tot kruiden, vis, vlees, kleding en de prachtigste Arabische stoffen in bonte kleuren. Het is een kakafonie van schreeuwende kooplieden die hun waar enthousiast aanbieden.

De Allenby, de eerste brede straat van Tel Aviv, die zich vanaf de kust uitstrekt naar het centrum, helaas zonder de grandeur van vroeger. Het is vandaag een drukke en lawaaierige verkeersader.

Neve Zedek, de eerste wijk van Tel Aviv, met nauwe straatjes en kleine Mediterrane huisjes, is tegenwoordig hip en onbetaalbaar, zo populair is het.

In de jaren dertig werd in Tel Aviv veel in de Bauhaus-stijl gebouwd, meegenomen door Joodse emigranten uit Duitsland. Vooral aan de Rothschild Boulevard is dat goed te zien. De meeste van deze statige, imposante gebouwen in Bauhaus stijl, zijn door de jaren gerenoveerd en van grote architectonische waarde.

Ik doe mijn ogen weer open en zie de mediterrane blauwgroene zee. De branding breekt onveranderd op het gele strand, maar het decor op de achtergrond is in een kleine eeuw enorm veranderd.