Afgelopen week was ik naar Tel Aviv. Daar was weinig te merken van een ‘toeristen-vrij-land’. Ik stond uren in de file om de stad binnen te komen en het duurde lang voordat ik een parkeerplek had gevonden. Ik besloot langs de zee te gaan lopen en daar wat te eten in een restaurant waar ik vaker kom. De wachttijd voor een tafeltje was maar liefst 20 minuten. Het leek alsof heel Israël vakantie aan het vieren was.

Er heerste een uitgelaten stemming en het was overal druk. De zon scheen en het was zo’n dertig graden. Het enige wat me deed herinneren aan het coronatijdperk, waren de mondkapjes die vrijwel iedereen droeg. Zowel binnen als buiten. De zee was azuurblauw en de hoge golven sloegen met spetterend geraas over de boulevard. Het zorgde voor hilarische scènes met wandelaars die dit te laat in de gaten hadden.

Terwijl ik wat liep te mijmeren en te genieten van de blije en vrolijke geluiden om me heen, viel me een grote groep mensen op. De vrouwen hadden prachtige geknoopte felgekleurde doeken om hun hoofd, de mannen droegen allemaal een keppel. Er liepen ook kinderen bij en ook de jongetjes droegen hoofdbedekking. Ik stapte op hen af en vroeg waar ze vandaag kwamen. Het bleek een groep uit India te zijn, onderdeel van de Bnei Menashe stam. Zij maakten een jaar geleden alia.

Ze vertelden dat ze bij aankomst eerst in quarantaine moesten vanwege corona en daarna in een opvangcentrum bij Netanja hadden gewoond om te acclimatiseren. Nu woonden ze in Nof Hagalil in het noorden van het land. Ze waren een dagje uit.

Bnei Menashe

De Bnei Menashe, Kinderen van Manasse, stammen volgens de overlevering af van een van de tien verloren stammen van Israël die, meer dan tweeënhalfduizend jaar geleden, door de machthebbers van het Assyrische rijk tot ballingschap werden gedwongen. De stam zwierf door Centraal-Azië en het Verre Oosten, en vestigde zich vervolgens in India, langs de grens met Birma en Bangladesh. Tijdens hun ballingschap bleef de stam haar afkomst trouw.

Een van de vrouwen vertelde me: ‘Van generatie op generatie werden de wetten van het Jodendom doorgegeven. Zo houden we ons aan de voorschriften voor de sabbat, we vieren de Joodse feestdagen en we eten volgens de koosjere spijswetten. Eeuwenlang droomden we over terugkeer naar Zion, het land van onze voorouders. Ik ben zo trots en dankbaar dat ik hier nu met mijn familie woon. Het is een wonder’, voegde ze er nog aan toe.

Inmiddels wonen er vele duizenden van de stam in Israël en worden er nog veel meer verwacht. Steeds weer raakt het me hoeveel geschiedenis er in ons Israël rondloopt. Deze ontmoeting voelde als een verwantschap. Onze achtergrond is verschillend, maar ook voor mij was mijn alia, deze week 16 jaar geleden, een droom die werkelijkheid werd.